Najważniejsze jest wsparcie najbliższych osób. Udar, który zniszczył lewą półkulę mózgu, zniszczył także ośrodek mowy i zdolność porozumiewania się. Nie wolno więc w czasie rehabilitacji uczyć rzeczy, do których potrzebna jest lewa półkula mózgu. Wykorzystywanie prawej półkuli to np. wykorzystanie w rehabilitacji śpiewu. Gesty i miny pacjenta podczas śpiewu są sposobem porozumiewania się prawej półkuli, która robi wszystko by zastąpić lewą. Aby przekazać swe myśli, pacjent z uszkodzoną lewą półkulą zamiast słowami posługuje się różnymi dźwiękami – to jest właśnie słownictwo prawej półkuli mózgu. W zdrowym mózgu lewa i prawa półkula współpracują by zintegrować słowa z odpowiednią intonacją. Dzięki lewej półkuli powstają właśnie słowa, a prawa nadaje im znaczenie emocjonalne. Ruchy ciała i gesty rąk stanowią także ważny element porozumiewania się prawej półkuli. Gesty i towarzyszące im dźwięki pozwalają na stworzenie pacjentowi własnego słownictwa za pomocą którego może wyrazić uczucia.
Siła woli pacjenta, a proces zdrowienia mózgu.
Siła woli pacjenta ma ogromny wpływ na proces zdrowienia, choć lekarze nie wiedzą dokładnie na czym to polega. Uczeni uważają, że rozwiązanie zagadki można odnaleźć w pniu mózgu, który podtrzymuje życie, kontroluje rytm pracy serca i oddychanie. W pniu mózgu znajduje się obszar zw. miejscem sinawym, składający się z neuronów. Neurony te wywierają wpływ na cały mózg, a ich długie włókna tworzą pędzle komunikacyjne. Pobudzone neurony miejsca sinawego przez swe długie włókna pompują w system neuronów substancję zw. noradrenaliną. Noradrenalina pobudza żółte astrocyty do wydzielania czynnika wzrostowego neuronów i innych podobnych substancji, które sprzyjają regeneracji. Pobudzony pień mózgu rozsyła po mózgu strumienie noradrenaliny uczyniając komórki odpowiedzialne za odbudowę. Otoczenie pacjenta może silnie wpływać na jego motywację. Ofiary uszkodzeń mózgu często wykazują silną chęć powrotu do znanego świata by odzyskać fragmenty utraconej przeszłości. W procesie rehabilitacji powinno odwiedzać się z pacjentami ich ulubione miejsca wywołując u nich podniecenie i zainteresowanie ich przeszłą rzeczywistością.