Ucho składa się z części zewnętrznej i wewnętrznej. Zewnętrzna część ucha, widoczna gołym okiem, spełnia rolę lokalizatora dźwięków. Dlatego też ssaki, które żerują mają wyjątkowo dobrze wykształconą małżowinę uszną, gdyż jest ona podstawą wrażliwego systemu alarmowego, sygnalizującego zbliżające się niebezpieczeństwo. Ucho wewnętrzne z zewnętrznym łączy przewód słuchowy, mający kształt tunelu o gładkich ścianach, prowadzący do błony bębenkowej. Jest ona zbudowana ze szczególnej tkanki, która jest wrażliwa na atakujące ją wibracje powietrza. Błona bębenkowa drgając przekształca dźwięk w wymyślne pasmo wibracji, które z kolei wywołują ruch mechaniczny, znajdujących się po przeciwnej stronie błony, system trzech kosteczek: młoteczka, kowadełka i strzemiączka. Ruch tych trzech kosteczek przenosi nie tylko dźwięki pojedyncze ale i złożone. Sens tego systemu kostnego polega na ty m, że układ dźwigni wzmacnia wibracje, które docierając do ślimaka będącego siedliskiem komórek nerwowych, jest dwudziestokrotnie silniejsza niż przy wejściu. System kostny może łagodzić natężenie dźwięku ograniczając swoje ruchy. Wewnątrz ślimaka jest około 15000 komórek słuchowych (maleńkie komórki rzęsate) podobnych do włosków, które reagują na zmiany ciśnienia wywołanego ruchem systemu kostnego po przeciwnej stronie błony bębenkowe, przekazując impuls nerwowy do mózgu. Wszystkie te komórki pracują w dzień i w nocy, przez całe życie człowieka. Wracając do lokalizacji systemu kostnego słuchowego należy umieścić go w wąskim kanale zwanym „trąbką eustachiusza”. Łączy ono ucho z gardłem i przyjmuje powietrze, które dostaje się przez usta i nos, pomagając wyrównać ciśnienie w uchu w razie potrzeby. Kład odpowiedzialny za przekładanie ruchu rzęskowego na impulsy nerwowe przesyłane do mózgu jest nazywany „ aparatem Cortiego”. Mózg jest połączony z każdą z tysięcy tych komórek, głównie w części kory zwanej korą słuchową. Mózg odczytuje te niezwykłą mozaikę słuchowych impulsów nerwowych dzięki niezwykłym zdolnościom do analizy i przetwarzania informacji. Kora słuchowa mózgu nie tylko przyjmuje i interpretuje sygnały, ale je także zapamiętuje i porównuje z sygnałami zapamiętanymi wcześniej. W ten sposób nadaje im znaczenie subiektywne i ułatwia rozpoznanie treści. Uszy człowieka nie odbierają wszystkich dźwięków. Nasza zdolność do słyszenia jest ograniczona do pewnego pasma wyznaczającego skalę naszego słuchu. Ludzie na ogół mogą odbierać dźwięki do 20000 cykli. Nie potrafimy odbierać np. ultradźwięków, jak delfiny, nietoperze. Ucho nigdy nie śpi, gdyż istnieje automatyczny układ słuchowy w mózgu, dzięki któremu możemy reagować na niektóre bodźce nawet podczas snu.
Układ równowagi.
Ucho zawiera strukturę która nic nie ma wspólnego ze słuchem. Jest to błędnik kostny, który zarządza naszym poczuciem równowagi. Ma on wymiary 1 na 1cm. Jego mechanizm składa się z trzech półkolistych kanałów. Reprezentują one trzy wymiary przestrzenne: wysokość, szerokość i głębokość. Dane dotyczące tych trzech wymiarów pozwalają obliczyć wiele rzeczy. W kanałach są komórki rzęsate zanurzone w płynie o galaretowatej konsystencji. Komórki te poruszają się pod wpływem siły ciężkości. Poniżej komórek rzęsatych znajdują się zakończenia nerwów. Są tu też kamyczki błędnikowe zbudowane z substancji wapiennej. Gdy ruszamy głową układ powtarza ten ruch. Lista wszystkich zarejestrowanych zmian położenia komórek rzęsatych i kamyczków błędnikowych jest wysyłana do mózgu. Pozwala ona odtworzyć wszystkie zmiany położenia błędnika które ją wywołały. Odbywa się to w móżdżku. Móżdżek wysyła informację doi wielu mięśni aby przystosować je do zmian sytuacji. Dzięki temu reagujemy we właściwy sposób aby odzyskać i utrzymać równowagę. Dlaczego mamy zawroty głowy? Dlatego, ze mózg ma trudności z przetworzeniem zbyt dużej ilości informacji, są przekroczone pewne granice co powoduje zaburzenia. Astronauci przeżywają sytuacje nienormalne związane ze stanem nieważkości. Przyciąganie ziemskie jest głównym punktem odniesienia dla narządu równowagi wg którego określane jest położenie ciała.