Rozdział ten przedstawia filozofię stoicką i jest komentarzem do niej. Autorka słusznie zwraca uwagę, że potocznie używane wyrażenia np. “stoicki spokój” skłaniają do niewłaściwego pojmowania tej filozofii “która dotyka najgłębszych, najistotniejszych problemów egzystencjalnych i moralnych (i która przedstawia je) z niezrównaną inteligencją, jasnością i pięknem”. Całość zagadnienia rozpatruje na podstawie sześciu myśli wybranych z Marka Aureliusza. I ostatecznie chyba trafnie ocenia tę filozofię jako podejście, które uniemożliwia koherencję między światem a wartościami moralnymi. Oraz, że w dobie rozwoju chrześcijaństwa cierpienie nabiera zupełnie innego znaczenia.
220