1. Etos lekarski opiera się na zasadach postępowania wynikających z prawa naturalnego, jakim jest poszanowanie życia i zdrowia pacjenta.
2. Zasada powinności lekarskiej obowiązuje przed żądaniem czy prośbą pacjenta, opartą najczęściej o jego subiektywne dobro.
3. Życie ludzkie ma wartość z racji na samo człowieczeństwo i ludzką godność osoby, nie zaś ze względu na cechy mniej lub bardziej pozytywne. 4. Przed normą prawa stanowionego jest norma etyczna, którą jest prawo naturalne, a w nim ochrona ‘zycia.
5. Nale’zy rozróżniać dobro pacjenta obiektywne i subiektywne. Dobrem obiektywnym jest całość ‘zycia pacjenta (jego sens i wartość); dobro subiektywne jest pojmowane w sposób bardzo różny i zindywidualizowany.
6. Należy brać pod uwagę rozróżnienie między podmiotem istnienia a jego przymiotami, np. świadomością, uzdolnieniami, wydolnością fizyczną czy psychiczną, intelektem itp.
7. Decyzja lekarska może być podjęta we własnym sumieniu w oparciu o normy etyczne a nie samowolę.
8. Niemoźliwość wypełnienia normy jest czym innym niż dobrowolne od niej
odstąpienie. 9. Cierpienie pacjenta, chociaź trudne do wyjaśnienia, jest związane z samą
naturą człowieka; stąd należy na nie spojrzeć w kontekście całego życia, a nie tylko fragmentarycznie.