I. WARTOŚĆ I NIENARUSZALNOŚĆ ŻYCIA LUDZKIEGO
Od chwili, w której nastÄ™puje zapÅ‚odnienie, rozpoczyna siÄ™ nowe życie, które nie jest ‘zyciem ojca lub matki, lecz nowej istoty ludzkiej, która rozwija siÄ™ niezależnie od nich. Nie staÅ‚aby siÄ™ ona istotÄ… ludzkÄ…, jeÅ›li nie byÅ‚aby niÄ… od samego poczÄ…tku. Najnowsza wiedza genetyczna bardzo jasno potwierdza to wÅ›zystko, co zawsze byÅ‚o oczywiste. PokazaÅ‚a ona, że istota żyjÄ…ca ma już od pierwszej chwili stałą strukturÄ™, czyli kod genetyczny: jest czÅ‚owiekiem, i to czÅ‚owiekiem niepodzielnym jako jednostka, wyposażonym we wszystkie wÅ‚aÅ›ciwe sobie cechy.
Najnowsze osiÄ…gniÄ™cia biologii ludzkiej potwierdzajÄ…, że “w zygocie powstaÅ‚ej z zapÅ‚odnienia tworzy siÄ™ już tożsamość biologiczna nowej jednostki ludzkiej”. Jest to jednostkowość wÅ‚asna bytu autonomicznego, wewnÄ™trznie okreÅ›lonego, samorealizujÄ…cego siÄ™ ze stopniowÄ… ciÄ…gÅ‚oÅ›ciÄ…. Jednostkowość biologiczna, a wiÄ™c osobowa natura zygoty, istnieje już od chwili poczÄ™cia.
Życie przedporodowe jest życiem w pełni ludzkim w każdej fazie swojego rozwoju. Pracownicy służby zdrowia są zobowiązani do okazania mu takiego samego szacunku, takiej samej ochrony i takiej samej opieki, jakie są należne każdej osobie ludzkiej.
69
Problematyka zwiÄ…zana z ‘zyciem budzi dziÅ› wiele kontrowersji. Już moment poczÄ™cia rodzi wiele problemów etycznych zwiÄ…zanych z manipulacjami genetycznymi, sztucznÄ… prokreacjÄ… czy metodami regulacji poczęć. Å»ycie poczÄ™te we wczesnych etapach swojego rozwoju bywa zagrożone zabójstwem, eufemistycznie nazywanym “aborcjÄ…”.
Każda interwencja na ciele ludzkim nie dotyczy tylko tkanek, narządaw
i ich funkcji, lecz angażuje na różnych poziomach samą osobę. Działalność medyczna nie może nigdy zapominać o głębokiej jedności istoty ludzkiej, w oczywistej współzależności jej funkcji cielesnych, ale także w jedności jej wymiarów: cielesnego, uczuciowego, intelektualnego i duchowego. Nie można wyizolować problemu technicznego postawionego przez traktowanie określonej choroby od uwagi, jaka powinna być okazana osobie chorego we wszystkich jej wymiarach. Jest dobrze pamiętać o tym właśnie wtedy, gdy wiedza medyczna zmierza do specjalizacji w każdej dyscyplinie.
Ciało, będące wyrażeniem osoby, w swoim kształcie i dynamizmie
biologicznym, jest podstawq i źródlem wymogów moralnych. To, co jest i dokonuje siÄ™ na poziomie biologicznym nie jest obojÄ™tne, ale posiada znaczenie etyczne. Nie można abstrahować od ciaÅ‚a i podnosić psyche do rangi kryterium i źródÅ‚a moralnoÅ›ci; odczucia i pragnienia podmiotowe nie mogÄ… górować nad obiektywnymi znaczeniami cielesnymi ani nie mogÄ… nie brać ich pod uwagÄ™. Tendencyjna przewaga tych pierwszych nad drugimi znajduje siÄ™ u poczÄ…tku dzisiejszej psychologizacji etyki i prawa, która wyprowadza z pragnieÅ„ indywidualnych (i z możliwoÅ›ci technicznych) dozwoloność postaw i interwencji na ‘zyciu.
Ciało uczestniczy, nierozdzielnie od ducha, w godności własnej i w ludzkiej wartości osoby: jest ciałem podmiotem, a nie ciałem-przedmiotem, a jako takie jest nierozporządzalne i nienaruszalne. Nie można dysponować ciałem jako przedmiotem posiadania. Nie można go fałszować jako rzeczy czy
70
narzędzia, którego jest się panami i arbitrami. Każda nadużywająca interwencja na ciele jest obrazą dla godności osoby.
Nie dyskutuje się nad technikami samymi w sobie, ale nad ich założoną neutralnością etyczną. Możliwości techniczne powinny być oceniane ich dopuszczalnością etyczną, która ustala ich odniesienie do człowieka, czyli ich rzeczywiste znaczenie dla ochrony i szacunku dla godności osoby ludzkiej.
Prawo do życia staje przed pracownikiem służby zdrowia w podwójnej perspektywie. Przede wszystkim nie przypisuje on sobie nad życiem, o które powinien się troszczyć, prawa-władzy, którego nie ma ani on, ani sam pacjent, i które nie może być mu przez niego przyznane.
Prawo pacjenta nie jest władcze i absolutne, ale jest związane z celami ustalonymi przez naturę. Z ograniczeń wewnętrznych prawa podmiotu do dysponowania własnym życiem wynika ograniczenie moralne działania lekarza.
Podstawowe i pierwszorzędne prawo każdego człowieka do życia, które zostaje uszczegółowione jako prawo do ochrony zdrowia, podporządkowuje zasady deontologiczne pracowników służby zdrowia.
Choroba jest czymś więcej niż faktem klinicznym, który może być opisany w sposób medyczny. Pracownicy służby zdrowia powinni odnosić się do chorego zgodnie z tą integralnie ludzką wizją. Chodzi o to, by posiadali, wraz z odpowiednią kompetencją techniczno-zawodową, świadomość wartości i znaczeń, jaki nadają sens chorobie i ich pracy oraz czynią z każdego jednostkowego przypadku klinicznego spotkanie ludzkie.
Ludzka tożsamość embrionu stanowi podstawowy argument, na którym opiera się prawo do życia, prawo fundamentalne i pierwszorzędne, chociaż nie absolutne. Chodzi o argumentację czysto laicką, która nie odnosi się do religijnych koncepcji dotyczących początku życia, a mimo to jest ona absolutnie w zgodzie z nimi. Ta właśnie argumentacja stanowi podstawę dla
71
tzw. etyki nienaruszalnoÅ›ci ‘zycia, którÄ… zwykle przeciwstawia siÄ™ etyce jakoÅ›ci życia.
W rzeczywistości najbardziej właściwe podejście etyczne broniące jakości życia, nie może nigdy przewyższyć nienaruszalnego prawa do życia. Według współczesnej mentalności prawa tego nie tracą nawet przestępcy. [4]
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- NIENARUSZALNOSC CIELESNA
- Prenatalna
- co to według prawa jest nienaruszalność cielesna
- jakie wartości w biznesie są nienaruszalne
- nienaruszalność cielesna co to znaczy
- nienaruszalność ludzkiego prawa do życia
- wartość życia ludzkiego koncepcja etyczna
Inne tematy, które mogą cię zainteresować:
Rozwój koncepcji w zarysie historycznym.
Choroby afektywne.
Różnicowanie.
Lokalizacja układu hormonalnego.
Rokowanie.
Postacie.
Obraz kliniczny.
Układ krążenia i jego struktura.
Epidemiologia.
Chcesz dodać swoje ogłoszenie na Defipedii? Wyślij nam informacje wylistowane w sekcji Dodanie ogłoszenia.
July 14, 2010
·
Psychologia kliniczna
Opublikowano w: