II. POLEMIKA W ASPEKCIE ETYKI LEKARSKIEJ
Autor nie rozróżnia pojęcia sumienia w rozumieniu psychologii i filozofii. I tak stawia na równi pojęcie sumienia u Greków, Rzymian (filozofia) oraz u Allporta, Frankla (psychologia). Pochodzenie tej zdolności, jaką jest sumienie utożsamia z funkcją, konsekwentnie do poprzednich założeń:
np. “gÅ‚os bóstwa” i “procesy kontrolne”.
Podobnie funkcję sumienia łączy z celem jego działania i rodzajem np. u Sokratesa głos bóstwa, u św. Tomasza sumienie przeduczynkowe i jego funkcje.
Funkcja sumienia – to dla autora “sprzeciwianie siÄ™ okreÅ›lonym czynom bez
wzglÄ™du na konsekwencje”.
Nie spotkaÅ‚am u Å›w. Tomasza, że “sumienie jest wrodzonym dynamizmem psychicznym”. Ponadto autor używa zamiennie pojÄ™cia “osoba”
i “osobowość”.
Należy postawić pytanie, co oznacza sumienie jako “organ moralny” w jakim znaczeniu zostaÅ‚ użyty przymiotnik “moralny”: wartoÅ›ciujÄ…cym czy bÄ™dÄ…cym już wartoÅ›ciÄ…?
65
“IdeaÅ‚y” Å›cierajÄ… siÄ™ tu z “koniecznoÅ›ciami ‘zyciowymi”, w wyniku czego tracÄ… swój bezwzglÄ™dny charakter.
“Dobro pacjenta” powinno być widziane w kontekÅ›cie jego caÅ‚ej osoby, a nie okolicznoÅ›ci życiowych. Lekarz powinien postÄ™pować przede wszystkim wedÅ‚ug norm etyki, a nie tylko norm prawa pozytywnego, które czÄ™sto może być niezgodne z etykÄ….
Życie i jego zachowywanie powinno być rozumiane w pełńym wymiarze jako dobro obiektywne, stąd niekiedy nieprzedłużanie życia nie jest działaniem wbrew życiu.
Takie pojÄ™cia jak: “zachowanie życia”, “dobro pacjenta”, “Å‚agodzenie cierpieÅ„” nie mogÄ… być brane rozdzielnie, ale zawsze w odniesieniu do osoby.
Lekarz, jak każdy czÅ‚owiek, podejmujÄ…c decyzjÄ™ w swoim sumieniu powinien opierać siÄ™ o racje etyczne, stÄ…d twierdzenie: “lekarzowi nie sÄ… w stanie pomóc żadne kodeksy deontologiczne” jest niezrozumiaÅ‚e. Przypadek I. Å»ycie Karen byÅ‚o życiem czÅ‚owieka – ludzkim.
Trzy różne pojÄ™cia: wartość autonomiczna, elementarna i absolutna oznaczajÄ… coÅ› zupeÅ‚nie innego, a co autor traktuje równorzÄ™dnie. A starożytna zasada mówi: “Bonus philosophus, qui bene distinguit”.
Normy wiążą nas o tyle, o ile mamy możliwość (fizycznÄ… lub moralnÄ…) ich wypeÅ‚nienia. Do rzeczy niemożliwych nikt nie jest zobowiÄ…zany. Jeżeli wiÄ™c lekarz nie ma już możliwoÅ›ci uratowania życia, to winien czynić to, co w danej chwili jest możliwe – np. Å‚agodzić cierpienie. W ten sposób wypeÅ‚nia obowiÄ…zek ochrony życia i wtedy ulga w cierpieniu nie jest sprzeczna z wymogiem ochrony ‘zycia, bo stoi w sÅ‚użbie tej normy.
Tzw. “sztuczne” przedÅ‚użanie życia nie równa siÄ™ ochronie życia. Możliowść tub brak powrotu do zdrowia nie jest kwestiÄ… rozstrzygajÄ…cÄ…, czy życie jest wartoÅ›ciowe. Przypisywanie lekarzowi prawa do decydowania o życiu, tzw. pozytywne decydowanie (tzn. ja decydujÄ™:
66
ma umrzeć), jest nieporozumieniem i to bardzo tragicznym. Czym innym jest, kiedy czegoÅ› nie mogÄ™, a czym innym – nie chcÄ™, bÄ…dź chcÄ™, aby umarÅ‚. .
Inne tematy, które mogą cię zainteresować:
Zarys dziejów psychiatrii Kierunki w psychiatrii.
Schemat przebiegu snu u zdrowej osoby dorosłej.
Badanie EPG jest więc pomocne w diagnostyce chorób psychicznych o podłożu organicznym.
Prawidłowy zapis EEG osoby dorosłej standardowe rozmieszczenie elektrod.
Regulacyjna Teoria Osobowości J. Reykowskiego.
Badanie elektroencefalograficzne.
Pozytronowa emisyjna tomografia (PET) .
Ta technika badawcza opiera siÄ™ na rejestracji przetworzonego komputerowo obrazu zmian rezonansu magnetycznego jÄ…der czÄ…steczek badanej materii.
Z jednej strony może następować zmiana samego systemu (np.choroba psychiczna uwarunkowana biologicznie) ,
Chcesz dodać swoje ogłoszenie na Defipedii? Wyślij nam informacje wylistowane w sekcji Dodanie ogłoszenia.
July 13, 2010
·
Opublikowano w: Psychologia kliniczna