a. Przygotowanie do resocjalizacji – Psychologia kliniczna

a. Przygotowanie do resocjalizacji

. Bardzo ważnym czynnikiem w całym procesie resocjalizacyjnym jest zaktywizowanie więźnia do pracy nad sobąj^zapewaienie w ten sposób jego współpracy w działaniach reedukacyjnych. Zadanie to w naszych warun-
461
kach rzadko jest jeszcze dostrzegane i doceniane zarówno przez wÅ‚adze wiÄ™zienne, jak i nawet przez samych psychologów. A jego znaczenie jest ogromne. Pozyskanie sobie więźnia dla sprawy resocjalizacji, przekonanie go o koniecznoÅ›ci zreorganizowania swego stosunku do spoÅ‚eczeÅ„stwa i skorzystania z ofiarowanych mu przez wiÄ™ziennictwo możliwoÅ›ci pracy i nauki, to – można powiedzieć bez przesady – poÅ‚owa powodzenia w resocjalizacji.
Od początku trzeba więc nastawić więźnia na to, aby zaczął on poważnie myśleć o swej przyszłości po wyjściu z więzienia, a pobyt w nim wykorzystał z jak największym dla siebie pożytkiem. Należy mu wyjaśnić, że izolowanie go od społeczeństwa nie stanowi aktu złośliwości skierowanej przeciw niemu, ale jest konieczne dla zabezpieczenia ludzi przed dalszymi szkodami z jego strony. W jego własnym interesie leży więc, aby pokazał, czy potrafi współżyć z innymi w sposób przyzwoity i od niego tylko zależy zarówno to, jak ułoży się jego życie w więzieniu i jak wykorzysta on pobyt w nim dla swojej przyszłości. Więzienie daje mu możliwość uzupełnienia wykształcenia ogólnego i zawodowego, jest też zainteresowane w tym, aby wykazał, że potrafi współżyć z innymi. Wszyscy chętnie mu pomogą, lecz nie będą tolerować rozrabiactwa ani cwaniactwa. Jeśli więc zechce iść tą drogą, musi liczyć się z niepowodzeniami i przykrościami.
Przygotowanie nie może mieć charakteru moralizowania, musi raczej odbywać siÄ™ w toku swobodnej rozmowy, w której psycholog wypytuje więźnia o jego plany, i stara siÄ™ tak niÄ… pokierować, aby omówić wymienione poprzednio sprawy. Jest to wiÄ™c oddziaÅ‚ywanie, które można by zaliczyć do “psychoterapii” nie kierowanej, chociaż psycholog kieruje rozmowÄ… w sposób dyskretny, tak aby wiÄ™zieÅ„ zrozumiaÅ‚ potrzebÄ™ wÅ‚asnej aktywnoÅ›ci w procesie resocjalizacji. Im silniejsze jednak bÄ™dzie przekonanie więźnia, że to jego wÅ‚asna inicjatywa doprowadziÅ‚a do decyzji włączenia siÄ™ w resocjalizacjÄ™, tym lepsze powstanÄ… warunki dla dalszej pracy nad nim.
Gdy już uda siÄ™ pomyÅ›lnie przebrnąć przez tÄ™ wstÄ™pnÄ… – i najważniejszÄ… sprawÄ™, zmienić przekonanie więźnia o tym, że umieszczenie go w wiÄ™zieniu jest wyrazem wrogoÅ›ci wobec niego oraz zwiÄ…zanÄ… z tym negatywnÄ… postawÄ™ do wiÄ™zienia, a zastÄ…pić jÄ… decyzjÄ… współudziaÅ‚u w resocjalizacji, wówczas psycholog wspólnie z więźniem opracowuje plan resocjalizacji, mianowicie tÄ™ jego część, która dotyczy pracy i nauki. Odgrywa on tu rolÄ™ doradcy zawodowego i biorÄ…c pod uwagÄ™ dotychczasowe przygotowanie więźnia, jego uzdolnienia i zainteresowania, razem z nim ustala rodzaj zajęć, jakie wiÄ™zieÅ„ mógÅ‚by wykonywać w czasie pobytu w wiÄ™zieniu. Niektórzy więźniowie majÄ… już swój zawód, ale nie mogÄ… do niego wrócić po wyjÅ›ciu na wolność (np. ksiÄ™gowy, który dopuÅ›ciÅ‚ siÄ™ nadużyć) i muszÄ… przekwalifikować siÄ™, wielu zaÅ› nie ma w ogóle żadnego zawodu, a nawet nie ukoÅ„czyÅ‚o szkoÅ‚y podstawowej. Dlatego też należy
462
ich przekonać o potrzebie uzupeÅ‚nienia swego wyksztaÅ‚cenia ogólnego i zawodowego i wynaleźć taki zawód, który dla nich byÅ‚by najbardziej odpowiedni, a przy’ty m realny z punktu widzenia możliwoÅ›ci, jakimi rozporzÄ…dza nasze wiÄ™ziennictwo oraz z punktu widzenia grupy segregacyjnej więźnia. Nie można np. doradzać nauki introligatorstwa skoro w zakÅ‚adach odpowiadajÄ…cych grupie segregacyjnej więźnia nie ma warsztatu introligatorskiego, ale też nie można mu przemocÄ… narzucać zawodu, którego wprawdzie może uczyć siÄ™ w odpowiednim zakÅ‚adzie, ale do którego i nie ma najmniejszej ochoty i może też nawet uzdolnieÅ„. Wynika stÄ…d, że psycholog, szczególnie na OOR, powinien dysponować aktualnymi i stale uzupeÅ‚nianymi informacjami co do rodzaju i liczby zakÅ‚adów wszelkich kategorii, do których można kierować więźniów oraz – w obrÄ™bie tych zakÅ‚adów – co do iloÅ›ci i jakoÅ›ci miejsc pracy, miejsc nauki zawodu na szczeblu szkoÅ‚y zasadniczej i Å›redniej, a także miejsc nauki w poszczególnych klasach szkoÅ‚y podstawowej.

Artykuł dotyczy następujących zagadnień:

  • pszygotowanie wieznia

Inne tematy, które mogą cię zainteresować:

Cele epidemiologii.
Myślenie jako istota procesów poznawczych człowieka
Rozpowszechnienie zaburzeń psychicznych (epidemiologia) .
PoruwnujÄ…c obydwa systemy diagnostyczna-klasyfikacyjne,
Klasyfikacja OSM-IV obejmuje następujące główne kategorie diagnostyczne:
Teoria uwagi B. Fishera
Osie diagnostyczne DSM-IV przedstawiają się następująco
W pierwszej części podręcznika wspomniano u układzie nozugraficznym, opartym na teorii edoepigenezy T.
Klasyfikacja Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego.
Ruchy oka skokowe

Chcesz dodać swoje ogłoszenie na Defipedii? Wyślij nam informacje wylistowane w sekcji Dodanie ogłoszenia.

 July 6, 2010 ·  
 Opublikowano w: Psychologia kliniczna