a. Opieka postpenitencjarna
PalÄ…cym problemem wiÄ™ziennictwa jest zmniejszenie odsetka powrotu do przestÄ™pstwa. NiewÄ…tpliwie najważniejszym czynnikiem przeciwdziaÅ‚ajÄ…cym tzw. “recydywie” jest dobrze przeprowadzona resocjalizacja w wiÄ™zieniu. J. Sikorzanka (1964), która z grupÄ… współpracowników z OÅ›rodka BadaÅ„ Penitencjarnych przeÅ›ledziÅ‚a koleje życia 100 przestÄ™pców zwolnionych z wiÄ™zienia (diagnozowanych jako “psychopaci”, “charakteropaci” i “ciężcy neurotycy”), stwierdziÅ‚a, że mimo otoczenia ich pewnÄ… opiekÄ… postpenitencjarnÄ… 36% z nich powróciÅ‚o do wiÄ™zienia. Na podstawie analizy zebranego materiaÅ‚u doszÅ‚a ona do wniosku, że ten wysoki procent powrotnoÅ›ci byÅ‚ wynikiem niepedagogicznej organizacji icÅ‚^ pobytu w wiÄ™zieniu i braku zaplecza dla opieki postpenitencjarnej.
Niemniej jednak powrotność do przestÄ™pstwa jest niewÄ…tpliwie uwarunkowana jeszcze innymi czynnikami, takimi jak dostanie siÄ™ ponownie w aspoÅ‚eczne Å›rodowisko na wolnoÅ›ci, a przede wszystkim trudnoÅ›ci w urzÄ…dzeniu sobie normalnego życia po wyjÅ›ciu z wiÄ™zienia. Zwolnieni z wiÄ™zienia przestÄ™pcy najczęściej spotykajÄ… siÄ™ w spoÅ‚eczeÅ„stwie z nieufnoÅ›ciÄ… i trudnoÅ›ciÄ… znalezienia pracy, co w bardzo wielu wypadkach wywoÅ‚uje rozgoryczenie, powrót postaw asocjalnych i ponowne popeÅ‚nianie przestÄ™pstw. Dlatego konieczny jest rozwój instytucji, które by zajmowaÅ‚y siÄ™ zwolnionymi więźniami, doradzajÄ…c im, pomagajÄ…c w urzÄ…dzeniu sobie życia i przeciwdziaÅ‚ajÄ…c wypaczajÄ…cym wpÅ‚ywom Å›rodowiska, sÅ‚owem – kontynuujÄ…c pracÄ™ resocjalizacyjnÄ… tak dÅ‚ugo, aż dana jednostka ustabilizuje siÄ™ w normalnym życiu. Dla wiÄ™zienia, które z natury rzeczy musi siÄ™ interesować dalszymi losami swych byÅ‚ych wychowanków, byÅ‚yby one zarazem źródÅ‚em informacji o nich, ważnych jako kryterium skutecznoÅ›ci postÄ™powania resocjalizacyjnego. Wiele tu jest do zrobienia. Na przykÅ‚ad, interesujÄ…ce próby zrobiÅ‚ już wspomniany poprzednio B. Sands (1964). Na podstawie wÅ‚asnej praktyki proponuje on wyzyskanie do opieki postpenitencjarnej byÅ‚ych więźniów, którzy przez dÅ‚uższy czas po zwolnieniu wykazali siÄ™ nienagannÄ… postawÄ… spoÅ‚ecznÄ…, a znajÄ…c Å›rodowisko wiÄ™zienne i korzystajÄ…c z wÅ‚asnego doÅ›wiadczenia mogliby szczególnie być pomocni w tej dziedzinie. ^
b. Resocjalizacja profilaktyczna
Dla walki z przestępczością sprawą jeszcze ważniejszą niż resocjalizowanie osób, które już popełniły przestępstwa, jest zapobieganie przestępczości przez wczesne otoczenie opieką resocjalizacyjną młodzieży, która bądź to wykazuje już rysy asocjalne, bądź też znajduje się w sytuacji środowiskowej, sprzyjającej ich powstaniu. Należą tu uczniowie sprawiający trudności wychowawcze i mający trudności w nauce. Szkoły nasze wyraźnie nie zdają w tej dziedzinie egzaminu: gdy nauczyciele nie mogą dać sobie rady z uczniem, ostatnią sankcją jest wydalenie go ze szkoły.
W gruncie rzeczy jest to umywanie rąk i zrzeczenie się dalszej odpowiedzialności za ucznia. Młodzież wydalona ze szkół, często nie znajdując oparcia w domu rodzinnym, co więcej, spotykając się z ostrymi represjami, łatwo wpada w towarzystwo zdemoralizowanych rówieśników czy nawet dorosłych, co staje się początkiem kariery przestępczej. Należałoby zwrócić również baczniejszą uwagę na wałęsające się po ulicach bandy młodzieży, nieraz pijanej, zachowującej się wyzywająco i z zupełną pogardą dla obowiązujących w społeczeństwie zasad współżycia. Mówi się czasem o indolencji społeczeństwa, które nieraz nie reaguje na takie zjawiska. Zdarza się jednak, że na próby interwencji przechodniów młodzież ta reaguje aroganckimi i bezczelnymi odpowiedziami, a nieraz nawet zbiorową, fizyczną agresją. Rozwiązanie tego problemu wymaga nie tylko ingerencji ze strony społeczeństwa, ale przede wszystkim zorganizowanej działalności milicji obyczajowej, jak również wprowadzania dalszych środków resocjalizacji w postaci atrakcyjnych dla tej młodzieży świetlic i klubów sportowych, kierowanych przez odpowiednio dobranych wychowawców i pracowników społecznych.
c. Badania naukowe nad resocjalizacjÄ…
Jak już wielokrotnie podkreślano, działalność resocjalizacyjna opiera się na wynikach badań naukowych, a jej skuteczność zależy od tego, jak obszerna jest nasza wiedza o człowieku asocjalnym, o prawach rządzących kształtowaniem się osobowości asocjalne j i o metodach jej przekształcania, uspołeczniania. Wiedza ta jest ciągle jeszcze szczupła, czemu zresztą nie można się dziwić, bo i sama resocjalizacja jest ideą młodą, a również psychologia i pedagogika penitencjarna jako nauki niedawno dopiero zaczęły stawiać pierwsze kroki. Niewątpliwie prowadzenie podstawowych badań w tej dziedzinie należy do instytucji badawczych, resortowych pracowni i ośrodków, katedr uniwersyteckich oraz instytutów naukowych. Badania takie wymagają współpracy szeregu specjalistów, psychologów, pedagogów, socjologów, prawników i lekarzy. Ponadto istotne jest wyzyskanie do współpracy również praktyków zatrudnionych w zakładach więziennych. Oni przecież w swojej praktyce mają bezpośrednie kontakty z przestępcami, badają ich osobowość, podejmują wysiłki zmierzające do jej zmiany. Prowadząc dokładne obserwacje w celu odtworzenia historii życia przestępcy w więzieniu oraz analizując zabiegi i środki reedukacji stosowane wobec niego, a następnie śledząc, na podstawie danych uzyskiwanych od organów opieki postpenitencjarnej, jego koleje życia po zwolnieniu z więzienia, mogą dostarczyć niezwykle cennego materiału klinicznego, pozwalającego dopiero ocenić efektywność metod resocjalizacyjnych stosowanych do różnego typu przestępczych osobowości. Jest to przede wszystkim zadanie dla psychologów i pedagogów więziennych, którego w interesie skutecznej walki z przestępczością nie wolno im zaniedbywać.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- opieka postpenitencjarna
- opieka postpenitencjarna jako zadanie profilaktyki
- opieka postpenitencjarna opracowanie
- opieka postpenitencjarna\
- opieka postponitencjarna jako zadanie pfofilaktyki
- zarlocznosc w schizofrenii
Inne tematy, które mogą cię zainteresować:
Brak aktywności i bezczynność chorzy usprawiedliwiają różnymi dolegliwościami hipochondrycznymi.
Postacie kliniczne.
Budowa kości :
Dysfunkcja społeczna.
WskazujÄ… na to badania retrospektywne.
Kryteria diagnostyczne schizofrenii.
Integracyjna działalność mózgu na przykładzie wybranych układów organizmu ludzkiego.
Inne objawy charakterystyczne dla schizofrenii.
Objawy osiowe schizofrenii.
Chcesz dodać swoje ogłoszenie na Defipedii? Wyślij nam informacje wylistowane w sekcji Dodanie ogłoszenia.
July 4, 2010
·
Psychologia kliniczna
Opublikowano w: