Próby na powtarzanie obejmują zazwyczaj: – Psychologia kliniczna

Próby na powtarzanie obejmują zazwyczaj:

1) powtarzanie pojedynczych jednostek jÄ™zykowych wypowiadanych przez badajÄ…cego – gÅ‚osek (a, i, t, z itd.), sylab bezsensownych (wo, la, ge, zi), słów jedno- i wiÄ™cej sylabowych majÄ…cych prostÄ… budowÄ™ (np. but, kot, samolot, papieros), słów jedno- i wiÄ™cej sylabowych, majÄ…cych bardziej zÅ‚ożonÄ… budowÄ™ (np. ze zbieżnoÅ›ciÄ… spółgÅ‚osek: stół, trawa, krawiec, przestrzeÅ„) oraz prostych i zÅ‚ożonych zdaÅ„ (np. pies szczeka, sÅ‚oÅ„ce Å›wieci, na łące pasie siÄ™ Å‚aciata krowa). W analizie wyników tych prób chodzi przede wszystkim o ustalenie, czy chory potrafi bezbłędnie odtworzyć wzorzec sÅ‚uchowo-ruchowy materiaÅ‚u podanego, a jeżeli popeÅ‚nia błędy,
to jakiego typu;
2) powtarzanie serii zÅ‚ożonych z wymienionych powyżej elementów – po dwa, trzy czy cztery (np. ma-la, kot-but-las, pies szczeka – sÅ‚oÅ„ce Å›wieci) – chodzi tu o ustalenie, czy u chorego nie wystÄ™puje czÄ™ste w afazji obniżenie puÅ‚apu powtarzania polegajÄ…ce na tym, że chory może prawidÅ‚owo odtworzyć elementy wypowiadane pojedynczo, natomiast powtórzenie jest niedostÄ™pne, jeżeli elementy te podawane sÄ… po
kilka;
3) powtarzanie serii składających się z dwóch bądź trzech ciągle tych samych elementów, które kilkakrotnie eksponuje się w ciągle innej kolejności (np. las, kot, dom-dom, las, kot-kot, las, dom)-co daje możliwość ustalenia, czy u chorego nie występuje zjawisko perseweracji kolejności elementów podanej w pierwszej próbie.
Analizując wyniki prób na powtarzanie musimy pamiętać, że pomiędzy zaburzeniami powtarzania a zaburzeniami innych czynności nadawania mowy istnieją złożone i różnorakie związki. Zdarza się bowiem, że chory, który nic nie potrafi powiedzieć od siebie, bezbłędnie powtarza nawet dość złożony materiał podany mu przez badającego, z drugiej zaś strony w wielu wypadkach powtarzanie może być u chorego całkowicie
zniesione, natomiast inne czynności mowy-zachowane nawet w znacznym stopniu (np. chory może opowiedzieć dość złożone zdarzenie, nie mogąc jednocześnie powtórzyć najprostszego pojedynczego słowa).
Podobne zjawisko wystÄ™puje w zakresie nastÄ™pnej czynnoÅ›ci nadawania mowy, mianowicie nazywania. W Å›cisÅ‚ym użyciu tego terminu przez czynność nazywania rozumie siÄ™ czynność podawania nazw przedmiotów i zjawisk, a wiÄ™c rzeczowników. W praktyce klinicznej jednak dość czÄ™sto używa siÄ™ tego terminu również dla czynnoÅ›ci podawania okreÅ›leÅ„ sÅ‚ownych procesów, stanów i czynnoÅ›ci (a wiÄ™c czasowników) oraz wÅ‚aÅ›ciwoÅ›ci przedmiotów (a wiÄ™c przymiotników), a nawet dla okreÅ›lania cyfr i liter. Najbardziej klasycznÄ… próbÄ… stosowanÄ… do badania czynnoÅ›ci nazywania jest próba polegajÄ…ca na pokazaniu choremu jakiegoÅ› dobrze mu znanego przedmiotu z proÅ›bÄ… o podanie jego nazwy. Dla oceny ewentualnych zaburzeÅ„ istotne jest zarejestrowanie jego wypowiedzi, w tej bowiem sytuacji chory może zachować siÄ™ w bardzo różny sposób (por. s. 337). CzÄ™sto stosuje siÄ™ różne sposoby eksponowania przedmiotu – oprócz ekspozycji wzrokowej realnego przedmiotu lub jego rysunku eksponuje siÄ™ choremu charakterystyczny dla danego przedmiotu dźwiÄ™k lub szmer lub daje siÄ™ choremu dany przedmiot do rÄ™ki przy zamkniÄ™tych oczach. Wynika to z faktu, iż niekiedy chory może mieć wybiórcze zaburzenia czynnoÅ›ci nazywania-np. nie może podać nazwy przedmiotu wtedy, gdy go widzi, natomiast podaje nazwÄ™ prawidÅ‚owÄ… przy ekspozycji sÅ‚uchowej bÄ…dź wówczas, gdy może go wyczuć za pomocÄ… dotyku. OczywiÅ›cie, w przypadku takich rozbieżnoÅ›ci należy siÄ™ upewnić, czy w zakresie modalnoÅ›ci zmysÅ‚owej, przy użyciu której chory nie może nazwać przedmiotu, nie wystÄ™pujÄ… zaburzenia typu agnozji.
BadajÄ…c czynnoÅ›ci nadawania mowy stosuje siÄ™ niekiedy również inne próby, jak np. próbÄ™ na wymienianie słów wedÅ‚ug wskazanego kryterium treÅ›ciowego (np. “Podaj kilka słów bÄ™dÄ…cych nazwami zwierzÄ…t domowych”) lub formalnego (“Podaj kilka słów zaczynajÄ…cych siÄ™ na literÄ™ “p”), a także i próbÄ™ polegajÄ…cÄ… na uzupeÅ‚nieniu zdaÅ„ niedokoÅ„czonych (typu: “Gospodyni poszÅ‚a do obory wydoić…”) bÄ…dź na ukÅ‚adaniu prostego zdania zawierajÄ…cego podane sÅ‚owo.
W skÅ‚ad grupy prób badajÄ…cych czynnoÅ›ci mowy wchodzÄ… również próby badajÄ…ce czynnoÅ›ci czytania i pisania, chociaż niekiedy – ze wzglÄ™du na to, że zaburzenia tych czynnoÅ›ci mogÄ… wystÄ…pić niezależnie od zaburzeÅ„ mowy – wyodrÄ™bnia siÄ™ te próby w specjalny dziaÅ‚.
e. Badanie czynności czytania fteksji)
Badanie czynnoÅ›ci czytania rozpoczyna siÄ™ zazwyczaj od prób na ^entyfikacjÄ™ znaków graficznych gÅ‚osek – liter. Choremu eksponuje siÄ™ pojedyncze litery proszÄ…c o podanie, jakie gÅ‚oski
są przez nie oznaczane. Eksponowane litery powinny być wykonane zarówno pismem drukowanym, jak i ręcznym. Ponieważ niekiedy trudność chorego w wymienianiu danej głoski nie wynika z nierozpoznawania litery, lecz z niemożności wypowiedzemia odpowiedniej głoski, należy wówczas prosić o wskazanie danej litery wśród innych napisanych w inny sposób. Istotne jest również porównanie zdolności wzrokowego rozpoznawania litery z jej wyczuwaniem za pomocą dotyku. W tym celu pozwalamy choremu wyczuć palcem kształt litery (w tym ostatnim wypadku posługujemy się, oczywiście, odpowiednio wykonanymi literami wypukłymi). Zdarza się niekiedy, iż chory, który nie potrafi rozpoznać litery wzrokowo, bezbłędnie ją rozpoznaje za pomocą dotyku.
Kolejne próby dotyczą czynności odczytywania sylab oraz słów. Również i tutaj należy eksponować materiał wykonany w różny sposób. Przy odczytywaniu sylab bezsensownych bądź ich połączeń ważne jest ustalenie, czy chory nie wykazuje tendencji do ich odczytywania jako słów sensownych, co świadczy o zaburzeniu czynności czytania. W próbach z odczytywaniem słów sensownych można użyć materiał różniący się zarówno ze względu na to, w jakim stopniu jest on znany choremu (poczynając od bardzo dobrze mu znanych napisów w rodzaju jego imienia, nazwiska, nazwy miejscowości zamieszkania, kończąc zaś na odczytywaniu słów mniej znanych, np. kankan, sekwencja itp.), jak i ze względu na stopień złożoności budowy słów (od prostych słów jednosylabowych do słów wielosylabowych ze zbieżnością spółgłosek). Przeprowadzając te próby zazwyczaj prosi się chorego o głośne przeczytanie danego słowa, często jednak niemożność wykonania zadania nie świadczy o niezdolności wzrokowego rozpoznania słowa, lecz o zaburzeniach wypowiadania. Aby wyeliminować tę ewentualność, stosuje się próby, w których chory ma przyporządkować podane mu napisy odpowiednim przedmiotom lub ich rysunkom bądź wykonać polecenie podane na piśmie. Dopiero niewykonanie tej próby świadczy o zaburzeniu czynności odczytywania.
Ważne znaczenie w badaniu czynnoÅ›ci czytania majÄ… próby z odczytywaniem słów napisanych n i e p r awi d Å‚ owo. U chorego z niewielkimi zaburzeniami czytania może wystÄ…pić tendencja do czytania globalnego, do rozpoznawania słów wedÅ‚ug tylko niektórych cech różnicujÄ…cych i niemożność wykrycia jakichkolwiek odchyleÅ„ od prawidÅ‚owego zapisu. Wówczas chory nie potrafi znaleźć błędu w takim np. napisie: “papeiros” i odczyta go jako papieros. Jest to niewÄ…tpliwie zaburzenie czynnoÅ›ci czytania, które zresztÄ… bardzo wyraźnie zaznacza siÄ™ także przy nastÄ™pnych próbach, a mianowicie przy czytaniu pojedynczych zdaÅ„ i tekstu. Tu także wystÄ™puje u tych chorych tendencja do zgadywania kolejnych słów tekstu na podstawie fragmentu dotychczas przeczytanego i niedokÅ‚adnie rozpoznanego obrazu wzrokowego, co prowadzi niekiedy do głębokich znieksztaÅ‚ceÅ„ tekstu rzeczywistego. AnalizujÄ…c odczytywanie tekstu należy również zwrócić uwagÄ™, czy chory potrafi trzymać siÄ™ kolejno wierszy, czy nie gubi miejsca, w którym przerwaÅ‚ czytanie, oraz czy zawsze rozpoczyna odczytywanie od poczÄ…tku wiersza.

Artykuł dotyczy następujących zagadnień:

  • badanie powtarzania
  • powtarzanie badaÅ„ psychologicznych
  • powtarzanie- psychologia
  • próba powtarzania
  • próba powtarzania zgÅ‚osek

Inne tematy, które mogą cię zainteresować:

SUMIENIE W MEDYCYNIE
Świadome skrócenie 'zycia umierającemu jest z punktu widzenia prawa zakazane.
Niektóre problemy polskiej chirurgii.
REFLEKSJE CHIRURGA NA TEMAT: NIE TYLKO SKALPELEM
Dlatego nieszczęścia, niezawinione cierpienia i ból, spadające czasami
FENOMENOLOGICZNY ZARYS CHRZEŚCIJAŃSKIEJ POSTAWY RELIGIJNEJ
b. Warunki pracy psychologa
3. Zawodowe problemy psychologa więziennego
.f. Organizowanie i konsultowanie zabiegów resocjalizacyjnych
c. Korekcyjne ustosunkowanie do zachowań 'kierowanych przeciw samemu sobie

Chcesz dodać swoje ogłoszenie na Defipedii? Wyślij nam informacje wylistowane w sekcji Dodanie ogłoszenia.

 June 26, 2010 ·  
 Opublikowano w: Psychologia kliniczna