a. Wykształcenie teoretyczno-metodologiczne – Psychologia kliniczna

a. Wykształcenie teoretyczno-metodologiczne

MówiÄ…c o fachowym przygotowaniu, jakie psycholog kliniczny powinien zdobyć na studiach, nie bÄ™dÄ™ analizować obecnych programów uniwersyteckich, które zresztÄ… stale, co pewien czas sÄ… zmieniane i uzupeÅ‚niane, a podkreÅ›lÄ™ tylko te elementy wyksztaÅ‚cenia, które wydajÄ… siÄ™ najistotniejsze. Na pierwszym miejscu należy tu wymienić gruntownÄ… wiedzÄ™ z zakresu psychologii ogólnej łącznie z psychologiÄ… osobowoÅ›ci. Psychologia ogólna dostarcza wiadomoÅ›ci o procesach regulacji zachowania, o spostrzeganiu, myÅ›leniu, uczeniu siÄ™, dążeniach i emocjach i o czynnikach, od których zależy ich przebieg; znajomość ich umożliwia dopiero psychologicznÄ… analizÄ™ dziaÅ‚aÅ„, ich wyjaÅ›nienie i wpÅ‚ywanie na nie przez manipulowanie okreÅ›lonymi sytuacjami zewnÄ™trznymi. Znajomość psychologii ogólnej jest dla psychologa klinicznego równie ważna, jak np. znajomość fizyki dla inżyniera konstruktora. Psychologia osobowoÅ›ci informuje o trwaÅ‚ych czynnikach wewnÄ™trznych, od których zależy typowy dla czÅ‚owieka i różniÄ…cy go od innych “styl zachowania”. Psychologia współczesna nie dopracowaÅ‚a siÄ™ jeszcze jednolitej teorii tych czynników, istnieje jednak szereg koncepcji, które pozwalajÄ… charakteryzować je w terminach danej teorii i znajomość tych teorii jest konieczna wówczas, gdy mamy opisać osobowość i postawić diagnozÄ™ jej zaburzeÅ„. I wreszcie, wiadomoÅ›ci z zakresu psychologii rozwojowo-wychowawczej sÄ… potrzebne zarówno dla psychologa, który zajmuje siÄ™ dziećmi i mÅ‚odzieżą, jak i dla każdego psychologa klinicznego, gdy chce w Å›wietle życiorysu wyjaÅ›nić wystÄ™pujÄ…ce u badanego defekty i wypaczenia osobowoÅ›ci błędnymi wpÅ‚ywami Å›rodowiskowymi czy też nieprawidÅ‚owym rozwojem biologicznym.
WiadomoÅ›ci z teorii psychologii nie mogÄ… być jednak martwym, werbalnym kapitaÅ‚em wiedzy, ale doÅ›wiadczeniem “życiowym”, które psycholog umie stosować do analizy faktów. W toku studiów majÄ… to zapewnić ćwiczenia z psychologii ogólnej, rozwojowej i z psychologii osobowoÅ›ci. Zadaniem ich jest ponadto dać przyszÅ‚emu psychologowi praktycznÄ… umiejÄ™tność w posÅ‚ugiwaniu siÄ™ konkretnymi metodami badawczymi, zarówno tymi, które sÅ‚użą do badania poszczególnych procesów-spostrzegania, uczenia siÄ™, myÅ›lenia itd., jak i głównymi metodami badania osobowoÅ›ci – podstawowymi testami psychometryczmymi (skala Termana-Merrilla, skala Wechsiera, test Ravena), testami psychoorganicznymi (test L. Bender), metodami projekcyjnymi (Rorschach, TAT, test ZdaÅ„ NiedokoÅ„czonych) oraz inwentarzami osobowoÅ›ci (MMPI, Maudsiey Personal Inventory).
Drugim elementem wykształcenia fachowego jest wiedza w zakresie przedmiotów pomocniczych, przyrodniczych i lekarskich. Wiedza przyrodnicza obejmuje przede wszystkim dokładną znajomość budowy układu nerwowego i jego czynności, łącznie z budową i czynnościami recepto-
138
rów i efektorów oraz podstawowe wiadomoÅ›ci z teorii ewolucji i genetyki; wiedza lekarska – wiadomoÅ›ci z psychiatrii i neurologii.
Trzeci wreszcie element-to ogólne wykształcenie metodologiczne, znajomość podstaw metodologii ogólnej i znajomość metod statystycznych wraz z umiejętnością takiego programowania eksperymentu, aby jego wyniki można było opracować w sposób statystycznie poprawny.
Wszystko to stanowi jednak tylko zrÄ…b wyksztaÅ‚cenia w istocie niezbÄ™dnego dla każdego psychologa. Specjalistyczne wyksztaÅ‚cenie psychologa klinicznego obejmuje i nowe, dodatkowe wiadomoÅ›ci, i-co jest rzeczÄ… bardzo ważnÄ…-opanowanie “myÅ›lenia klinicznego”. WyksztaÅ‚cenie specjalistyczne – to zasadniczo teoretyczna wiedza o zaburzeniach zachowania i ich różnorodnym uwarunkowaniu, zarówno przez czynniki organiczne, jak i czynniki “psychologiczne”, oraz o czynnikach dziaÅ‚ajÄ…cych korekcyjnie. Ale kliniczna wiedza teoretyczna, jak również wiedza metodologiczna, zdobyta w toku studiów podstawowych, jest tylko martwym balastem, jeÅ›li psycholog nie umie siÄ™ niÄ… posÅ‚ugiwać w praktyce. Dlatego, istotny nacisk należy poÅ‚ożyć na tym, co nazwaÅ‚em “myÅ›leniem klinicznym”. Psycholog kliniczny musi umieć zmobilizować caÅ‚y kapitaÅ‚ swej wiedzy i zastosować go do analizy konkretnego wypadku, myÅ›leć o czÅ‚owieku, którego bada w danej chwili i w terminach aktualnie przebiegajÄ…cych u niego procesów regulacyjnych, dążeÅ„, emocji, myÅ›lenia, i w terminach znanych sobie teorii osobowoÅ›ci, aby postawić odpowiednie hipotezy, w możliwie prawdopodobny sposób wyjaÅ›niajÄ…ce wystÄ™pujÄ…ce w tym wypadku zaburzenia zachowania na tle caÅ‚ej osobowoÅ›ci badanego. “MyÅ›lenie kliniczne” obejmuje też przewidywanie, jak-wobec postawionej hipotezy – powinien badany zachować siÄ™ w odpowiednich sytuacjach, a to dopiero pozwala psychologowi zmobilizować swÄ… wiedzÄ™ metodologicznÄ… i dobrać bÄ…dź to odpowiednie testy, bÄ…dź też zaprogramować okreÅ›lone eksperymenty kliniczne majÄ…ce na celu sprawdzenie hipotezy. W czasie studiów podstawowÄ… umiejÄ™tność myÅ›lenia klinicznego usiÅ‚uje siÄ™ wyrobić u studenta na ćwiczeniach z psychologii klinicznej, połączonych z tygodniowymi praktycznymi stażami w placówkach klinicznych, a także w toku przygotowywania pracy magisterskiej, w której uczy siÄ™ on posÅ‚ugiwać pewnym okreÅ›lonym zestawem metod klinicznych i eksperymentalnych dla rozwiÄ…zania jakiegoÅ› ogólnego problemu z dziedziny psychologii zaburzeÅ„ zachowania. RzeczÄ… istotnÄ… jest, aby nie byÅ‚o to schematyczne badanie grupy takich czy innych osób, ale kliniczne badanie okreÅ›lonych, wyselekcjonowanych pod pewnym wzglÄ™dem przypadków, z których każdy jest badany osobno, a wnioski koÅ„cowe pozwalajÄ… dopiero na uogólnienie serii indywidualnych badaÅ„. Tak ustawiona praca magisterska ma nie tylko znaczenie naukowe, ale również dydaktyczne, ksztaÅ‚ci w stosowaniu metod klinicznych, wyrabia myÅ›lenie kliniczne, a przy tym daje studentowi praktycznÄ… znajomość okreÅ›lonej, podstawowej dla jego problemu magisterskiego metody, najlepiej nie
139

testowej, którą potem będzie mógł on posługiwać się w swej praktyce (może to być np. jakaś metoda do badania tworzenia pojęć, nastawiona na analizę deficytu abstrakcji u organików, albo metoda badania odporności na stress, technika programowania obserwacji czy rozmowy dla rozwiązania określonego zagadnienia itp.).

Artykuł dotyczy następujących zagadnień:

  • wyksztaÅ‚cenie psychologa klinicznego
  • psycholog kliniczny wyksztaÅ‚cenie
  • psycholog wyksztalcenie
  • wiedza metodologiczna
  • www psychologia kliniczna jak zdobyć wyksztaÅ‚cenie
  • myÅ›lenie kliniczne w psychologii
  • mysleniekliniczne
  • procesy teoretyczno- metodologiczne
  • psycholog kliniczny dziecka wyksztaÅ‚cenie

Inne tematy, które mogą cię zainteresować:

Spostrzegłem trafnie, ale przypomniałem sobie w sposub zniekształcony': są to wówczas złudzenia pamięciowe.
Konfabulacje, aczkolwiek wymienione w tym miejscu, są przejawem zafałszowania pamięci (por.dalej) .
Plemniki podążają w kierunku ujścia jajowodu.
Potrzebna informacja, choć niewątpliwie znana, nie pojawia się, co pogłębia uczucie niepokoju.
Niedoczynność pamięci i inne jej nieprawidłowości.
W schizofrenii depersonalizacji
W łańcuchach tego kwasu zapisana jest historia życia sięgająca 3,5 miliarda lat,
I w tym znajduje wyraz postawa symoniczna.
Kolejne, wielokrotne powtarzanie jakiegoś słowa nosi też nazwę iteracji.
Częste też są persewerację i werbigeracje.

Chcesz dodać swoje ogłoszenie na Defipedii? Wyślij nam informacje wylistowane w sekcji Dodanie ogłoszenia.

 June 16, 2010 ·  
 Opublikowano w: Psychologia kliniczna