Mówiąc o modelu zawodowym takiej czy innej specjalności, mamy na myśli zagadnienia związane ze swoistymi właściwościami danego zawodu. Można wymienić trzy główne grupy takich właściwości, nie przesądzając zresztą sprawy, czy wyczerpują one całokształt problematyki modelu zawodowego, a mianowicie: l) kwalifikacje zawodowe, 2) swoisty charakter praktyki zawodowej i współpracy z innymi specjalistami oraz 3) normy etyczne właściwe dla danego zawodu.
Prawdopodobnie model psychologa klinicznego ma szereg cech wspólnych z modelami innych specjalności psychologicznych, np. psychologa szkolnego czy przemysłowego. Sprawy te nie są jeszcze ustalone. Należy pamiętać, że zawód psychologa pojawił się stosunkowo niedawno, w Polsce dopiero w ostatnich latach został zamieszczony w oficjalnym spisie zawodów. Zawodowe problemy psychologów są omawiane na dorocznych zjazdach Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, Komitet Psychologii Stosowanej przy Zarządzie Głównym PTP pracuje od kilku lat nad projektem ustawy o zawodzie psychologa, wyłoniona też została komisja dla opracowania kodeksu etycznego dostosowanego do wymagań zawodu psychologa. W tym miejscu-zgodnie z zakresem tego tematu-ograniczymy się do omówienia tylko kilku wymienionych wyżej zagadnień zawodowych związanych z praktyką psychologów klinicznych.
l. Kwalifikacje psychologa klinicznego
Kwalifikacje psychologa klinicznego obejmują, podobnie jak w innych specjalnościach, dwa elementy podstawowe, t j. a) fachowe przygotowanie teoretyczne i metodologiczne oraz b) praktykę zawodową. Do tego trzeba jednak dodać, jak się zdaje, jeszcze trzecią grupę cech, które aktualnie okazują się w psychologii klinicznej nie mniej ważne od poprzednich, mianowicie c) pewne walory osobowościowe.
137