Według definicji WHO zdrowie to pełny dobrostan fizyczny, psychiczny i społeczny, a nie tylko brak choroby lub kalectwa.
Taki idealny stan rzadko jest osiągalny i to na niezbyt długo.
Nie ma ścisłej definicji zdrowia psychicznego.
Najczęściej przyjmuje się, że jest to pojęcie wielowymiarowe, raczej przces niż stan, kontinuum między zdrowiem i chorobą.
Jest to proces, który w czasie życia człowieka te zbliża się lu idealnego, dobrcstanu”, tu do granic choroby pzruszqjącsię w szerokiej, niejasnej strefie ich pogranicza.
Powzdzenie lub pzrażki w tej wędrówce zależą m.in.od zdolności przystoszwawczych człowieka, legł systemu.
wartości, poziomu zaangażowania, jak i od czynników zewnętrznych: systemu oparcia społecznego i obiektywnych trudności, które się napotyka.
Zdolności przystosowawcze są plastyczne, podatne na trening, da się również kształtować system oparcia społecznego-można zatem podnosić poziom zdrowia psychicznego zarówno jednostki, jak i całego społeczeństwa.
Doskonalenie takie jest najskuteczniejsze u osób młodych, dlatego w programach promocji zdrowia największe znaczenie ma wszechstronny rozwój dzieci i młodzieży.
W takim dążeniu do doskonałości łatwo jednak popaść w szkodliwą przesadę i pozbawić dziecku beztroskiej radości życia i możliwości prawidłowego rozwoju emocjonalnego.
Zarówno dziecko, jak i człowiek dorosły ma prawo do zaspokajania podstawowych potrzeb, m.in.wolności, bezpieczeństwa, niezależności, szacunku i tolerancji ze strony otoczenia.
Zaspokojenie tych oczywistych potrzeb jednostki wymaga we współczesnym społeczeństwie wszechstronnych działań, które-jak wykazały doświadczenia wielu krajów-nie są możliwe bez właściwych uregulowań prawnych.
W Polsce takim aktem prawnym jest Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego.
Starania o ustawowe określenie praw chorych psychicznie i zasad organizacji opieki nad osobami z zaburzeniami psychicznymi trwały w Polsce kilkadziesiąt lat.
Brak regulacji ustawowej pozbawiał pacjentów lecznictwa psychiatrycznego instytucjonalnej ochrony ich praw obywatelskich w razie konieczności zastosowania przymusu zewngtrznego.
Brak właściwej regulacji prawnej utrudniał również pracę personelu psychiatrycznej opieki stacjonarnej.