Agresja może przejawiać się słownie lub fizycznie, czasem ma postać zachowań gwałtownych, zagrażających zdrowiu i życiu innych.
Występować może u ludzi zdrowych psychicznie w stanach gniewu, upokorzenia, rozpaczy, a także w przebiegu różnych zaburzeń psychicznych (psychozy, zespoły organiczne, maniakalne, zaburzenia osobowości, padaczka, intoksykacje) .
O pomoc w trybie doraźnym zwraca się zazwyczaj otoczenie pacjenta (bliskie lub przypadkowe, w tym służby porządkowe) .
Udzielający pomocy lekarz mzże znaleźć się w sytuacji, w której pacjent broni dostępu do siebie, zabarykadował się, grozi użyciem broni.
Czasem pacjent bywa dowieziony po przebytej szamotaninie, walce z osobami, krćre zaatakował, po zastosowaniu wobec niego przymusu bezpośredniego.
Postępowanie Pierwszym działaniem lekarza może być konieczność zapewnienia bezpieczeństwa sobie i osobom towarzyszącym badaniu pacjenta.
W tym celu w pomieszczeniu, w którym lekarz bada nie powinno być sprzętów i przedmiotów, które mogą być użyte do ataku.
Lekarz nie powinien pozostawać z pacjentem sam, musi mieć także zapewniony swobodny dostęp do wyjścia i możliwość sygnalizacji zagrożenia bezpieczeństwa oraz uzyskania natychmiastowej pomocy innych osób.
Pacjenta należy pozbawić wszelkich przedminćw, ktćre mogą mu służyć jako broń.
Jeśli pacjent przybywa po zastosowaniu wobec niego przymusu bezpośredniego i prosi o usunięcie środków obezwładniających go, a lekarz nie jest pewny, czy jest to zasadne, powinien wyjaśnić przybyłemu, że musi najpierw wyjaśnić sytuację, aby pozbyć się własnych obaw.
Czasami właśnie usunięcie środkuw krępujących uspokaja pacjenta.
W przypadku czynnej agresji pacjenta, lub sygnalizowanych zagrożeń nią, może zachodzić potrzeba podania leku, np.haloperydulu (5 mg) , a niekiedy zastosowania przymusu bezpośredniego.
Każdy przymus bezpośredni jest ograniczę.
niem wolności osobistej człowieka, dlatego zastosowanie go musi być przez lekarza (który jest za to odpowiedzialny) przemyślane, przygotowane, nadzorowane i dokładnie rejestrowane.
Przymus bezpośredni może polegać na przytrzymaniu pacjenta z użyciem siły fizycznej w celu podania leku albo na dłuższym obezwładnieniu za pomocą specjalnych uchwytów, kaftana, pasów.
Należy przy tym przestrzegać następujących zasad: przygotować dostateczną liczbę (4-5) osób i środków: przemyśleć plan działania (demonstracja siły, zaskoczeniekśrodki unieruchamiające powinny być skuteczne, ale ich użycie musi wykluczać możliwość szkodliwych następstw: zachowanie osób biorących udział w unieruchomieniu nie może mieć cech agresji czy odwetu: jeśli nie ma przeciwwskazań, powinno się jak najszybciej podać leki uspokajające: pacjentowi należy wyjaśnić (gdy tylko jest w stanie zrozumieć) motywy unieruchomienia: przez cały czas unieruchomienia pacjentowi trzeba zapewnić opiekę: unieruchomienie powinno trwać najkrócej, jak to możliwe.
W kontakcie z pacjentem agresywnym, podczas jego badania, warto pamiętać, że: Choć zachowanie pacjenta budzi różne emocje, w tym lęk i gniew, istotna jest u lekarza postawa szacunku, zainteresowania, spokoju, a przede wszystkim wysłuchania tego, co pacjent ma do zakomunikowania.
Badający musi zdawać sobie sprawę, że człowiek, który stracił panowanie nad sobą może sam być tym przerażony.
Wywiad powinien mieć charakter rozmowy, a nie przesłuchania, z dążeniem lekarza do zrozumienia tego co zaszło, z ukazywaniem, że działa się w interesie pacjenta, nie w celu ukarania go.
Stąd też cele badania i podejmowane działania powinny być na każdym etapie postępowania Wy) RSO 1308.
Nie należy doprowadzać lu konfrontacji, na gniew pacjenta odpowiadać zbadaniem jego znaczenia dla pacjenta czy przeanalizowaniem czynników prowokuj ących.
Nie należy komentować cech charakteru pacjenta, które mają być odpowiedzialne za jego czyny gwałtowne, ale dać mu możność wycofania się z postawy agresywnej bez, utraty twarzy”.
Badanie pacjenta powinno umożliwić ustalenie przyczyny agresji i zachowań gwałtownych, oraz określić stopień nadal istniejącego, ewentualnego ryzyka wystąpienia takich zachowań, od tego bowiem zależy dalsze postępowanie.
W ocenie tego ryzyka trzeba uwzględnić mJn, sygnały, jakie pochodzą od pacjenta, takie jak: wyrażane zagrożenia, kierowane przeciw określonym osobom, występowanie przejawów napięcia przy relacjonowaniu swych negatywnych uczuć wobec jakichś osób, zazdrości, potrzeby zemsty, ukarania, czasem nawet odkrywanie planów dotyczących karania.
Hospitalizacja psychiatryczna jest potrzebna, jeśli agresja wynika z zaburzeń psychicznych, które również i z innych powodów są wskazaniem do leczenia.
w szpitalu psychiatrycznym.
Ponadto potrzebę taką może stanowić znaczne nasilenie agresji i wysokie ryzyko trwającego nadal ze strony pacjenta zagrożenia dla zdrowia i życia otoczenia.
Szczególne problemy wiążą się z pacjentami zagrażającymi innym, których zachowanie mieści się w grupie zaburzeń osobowości.
W ich stylu życia zawarte jest reagowanie agresją z błahego powodu.
W wywiadzie dotyczącym ich dzieciństwa często znajdują się dane o zachowaniach gwałcących przyjęte normy: znęcanie się nad zwierzętami, podpalanie, wagarowanie, ucieczki z domu, wczesne doświadczenia seksualne, używanie środków odurzających, później konflikty z prawem.
Szpital psychiatryczny nie jest dla takich osób środowiskiem wskazanym.
Jeśli się tam znajdą, częste wywierają niekorzystny wpływ na innych pacjentów, manipulują personelem, szantażują.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- komunikacja z pacjentem psychiatrycznym agresywnym
- postępowanie z pacjentem agresywnym
- agresywny pacjent u psychologa
- pogadanka pdf\problemy z pacjentem agresywnym przymus bezpośredni
- postawa pacjenta agresywnego
- postepowanie z pacjentem agresywnym w szpitalu psychiatrycznym
- procedura postepowania z agresywnym klientem dps
- psychoedukacja agresywnych pacjenta
- standardy pacjent agresywny