Terminu depresja używa się do określenia obniżonego (depresyjnego) nastroju, którego istotną cechą jest przygnębienie, niezdolność odczuwania radości, utrata zainteresowań.
Przyczyną depresji mogą być wydarzenia życiowe (najczęściej straty) , zaburzenia psychiczne (najpoważniejsza-choroba afektywna) , czynniki działające na o u n.
Obraz kliniczny-patrz zespół depresyjny i choroby afektywne.
Potrzeba pomocy w trybie doraźnym najczęściej wiąże się z: a) wystąpieniem myśli i usiłowań samobójczych: b) spadkiem aktywności, aż do niemzżności radzenia sobie z czynnościami życia codziennego: c) odczuwaniem różnorodnych dolegliwości somatycznych (utrata wagi ciała, zaparcia, bezsenność, bóle, neuralgiczne’kd) inicjatywami otoczenia, zaniepokojonego zmianą zachowania pacjenta (izolacja, zaniedbywanie odżywiania się, odrzucanie pomocy, nadużywanie alkoholu dla poprawy samopoczucia i inne) .
Postępowanie Postępowanie wobec pacjenta depresyjnego, w tym miejsce i sposób jego leczenia, zależy od przyczyny depresji i jej nasilenia (ewentualnej aktywności samobójczej) .
Stąd też w ramach działania w trybie doraźnym lekarz powinien uzyskać jak najwięcej informacji co dc przyczyn depresji i ocenić ryzyko samobójstwa (patrz ocena ryzyka samobójstwa) .
Pzdawanie leków przeciwdepresyjnych w sytuacji działań doraźnych jest mało istotne.
Leki te działają dopiero pc pewnym czasie, a ich pierwsze dawki mogą powodować nawet objawy uboczne.
W przypadku, gdy gajem usiłował już popełnić samobójstwo, czy też duże jest ryzyko jego popełnienia, wskazana bywa hospitalizacja psychiatryczna, szczególnie gdy mieszka on sam, nie ma odpowiedniego oparcia w rodzinie.
Kierując pacjenta depresyjnego do szpitala lekarz musi podkreślić fakt istnienia zachowań samobójczych.
Uzyskane badaniem dane czasem wskazują na potrzebę skierowania pacjenta do innych placówek: poradni zdrowia psychicznego, ośrodka leczenia nerwic czy odpowiedniego oddziału leczenia chorób somatycznych.