Psychoterapeuta.······W leczeniu psychoterapeutycznym osobie terapeuty przypisywano rolę centralną, dopiero w ostatnich 20-30 latach zaczęto podważać tę tezę.
Wiązało się to z rozwojem interakcyjnego relacyjnego modelu osobowości, podkreśleniem komunikacyjnych i informacyjnych aspektów oddziaływania i z wpływem ujęć systemowych.
Niezależnie jednak od aktualnych tendencji, nadal nie ulega wątpliwości, że.
dopóki psychoterapia pozostaje w dużej mierze sztuką, dopóty określone właściwości i umiejętności terapeuty wywierają decydujący wpływ na to, czy wyniki psychoterapii kształtują się korzystnie czy ujemnie.
Od czasu gdy psychoterapia uzyskała status samodzielnej dyscypliny i powstały tezrie, które uzasadniały jej skutecznzść i celowość stzsowania, fzrmułzwanz stale modyfikowane normy dotyczące optymalnego pełnienia roli psychoterapeuty.
Obejmowały one zarówno cechy osobiste, postawy oraz formy zachowania się terapeuty, jak również jego umiejętności, które nabył w wyniku określonego typu kształcenia, a także zasady, których powinien przestrzegać.
Wydaje się, że istnieją ludzie o określonych cechach, ułatwiających im wywieranie wpływu na innych.
Cieszą się oni zaufaniem chorych i potrafią nawiązać z nim kontakt, wykorzystując to do osiągania korzystniejszych rezultatów leczenia i udzielania pomocy.
Jest to wprawdzie pewien talent, z bożej łaski”, co nie oznacza, że psychoterapii nie należy się uczyć i że nie można rozwijać i zwiększać skuteczności swoich działań-nie tylko przez opanowywanie, technologii”, lecz również przez wzbogacanie i modyfikację własnej osobowości.
Poglądy te znajdują odbicie w postulatach dotyczących niezbędnych metod kształcenia w zakresie psychoterapii.