Każdy lekarz, w ramach doraźnych działań ratujących życie, powinien umieć udzielić pomocy choremu w stanie padaczkowym.
Jak już wspomniano, stany padaczkowe dzielimy na drgawkowe i nie drgawkowe(np.stan napadów absencyjnych, psychomotorycznych itd).
Najgroźniejszy dla życia chorego jest stan padaczkowy drgawkowy.
Przede wszystkim należy przerwać napady i zapobiec ich nawrotom, następnie wyrównać zaburzenia elektrolitowe, a przez cały czas zapewniać choremu stalą opiekę lekarska-pielęgniarską, aby nie dopuścić dc powikłań.
Każdy chory w sranie padaczkowym powinien znaleźć się w szpitalu(oddział neurologiczny, intensywnej opieki medycznej lub oddział psychiatryczny).
Od samego pzczątku należy podać dostępne leki przeciwpadaczkowe.
Chorego układa się w pozycji na bok, aby uniknąć zachłyśnięcia się wymiotami lub wydzieliną.
Ważnym zadaniem personelu pielęgniarskiego jest dbałość o drożność dróg oddechowych(podtrzymywanie żuchwy, odchylanie głowy).
Nlajlepiej podać dożylnie klcnazepam(I-2 mg)lub diazepam(10 mg).
Jeżeli nie ma tych leków, można wstrzyknąć domięśniowo 200 mg fenobarbitalu lub paraldehyd w dwóch wstrzyknięciach domięśniowych po 5 mg.
Postępowanie takie można powtórzyć pu 30 min, jeżeli nie ulało się przerwać napadów.
Szczególnie troskliwej opieki wymagają dzieci i osoby starsze.
Stany padaczkowe medrgawkowe nie wymagają tak intensywnego działania.
Niektóre po kilku godzinach mijają samorzutnie(np.stanów napadów absencyj nych).
W stanach napadów częściowych złożonych stosuje się karbamazepinę, kwas walproinowy lub leki z grupy benzodiazepin.
Leczenie psychoz u chorych na padaczkę nie różni się od postępowania przyjętego w psychiatrii.
Należy pamiętać, że niektóre leki psychotropowe(np.leki neuroleptyczne, przeciwdepresyjne)obniżają próg pobudliwości drgawkowej.
Konieczne jest zatem równoległe stosowanie leków przeciwpadaczkowych w odpowiednio dużej dawce.
Pacjenci wykazujący objawy demencji i charakteropatii wymagają nic tylko optymalnego dawkowania leków przeciwpadaczkowych, ale przede wszystkim postępowania rehabilitacyjnego.
U chorych z zaburzeniami zachowania wskazane są leki w rodzaju karbamazepiny, anksjolityki lub małe dawki neuroleptyków.
Stopień inwalidztwa będzie zależał zarówno od częstotliwości napadów, jak i od nasilenia objawów nępienno-charakteropatycznych.