w związku z czym stosunkowo wcześnie obniżeniu ulega uczuciowość wyższa.
Pacjent staje się nieobowiązkowy, zatraca ambicje, poczucie więzi rodzinnej i społecznej, wstydu, lojalności, taktu i dystansu.
Przestaje dbać o własną opinię i wygląd zewnętrzny oraz higienę osobistą.
W sferze uczuciowej obserwuje si znaczną chwiejność i nietrzymanie afektu, nastrój jest przeważnie euforyczny, chociaż zdarzają się przypadki z nastrojem depresyjnym lub dysforycznym.
Napęd psychoruchowy(raczej w sensie pobudzenia ruchowego)nieznacznie się podwyższa.
Uwaga jest nadmiernie przerzutna, co skłania pacjenta do pudjmowania wielu chaotycznych działań.
Wraz z pzstępem choroby napęd ulega obniżeniu.
Stwierdza się narastające zaburzenia funkcji pamięciowych(pamięć krótkoterminowa i długoterminowa).
U niektórych chorych zaburzenia pamięci składają się na pojęcie zespołu amnestycznego, w którym pojawiają się wielkościowe urojenia(a częściej konfabulacje)o treści wielkościowej(bogactwa, siły, władzy, nadmiernej potencji seksualnej i sukcesów w kontaktach z kobietami itd.
W Ul zkresie porażenia pzstępującego nasilają się objawy neurologiczne, zaś obraz psychopatologiczny przedstawia głębokie otępienie.
Dołączają się drżenia włókienkowe mięśni, języka i mięśni okrężnych ust.
Mimika ubożeje, twarz jest maskowata, język przy wysuwaniu zbacza.
Pojawia się logoklonia, mowa skandowana, zmienia się wyraźnie charakter pisma i dołącza nieuzymanie moczu oraz stolca.
W cięższych, nie leczonych przypadkach, występują udary i rzekome udary mżzgowe oraz postępujące po nich niedowłady.
Nierzadkie są ogniskowe objawy korowe(afazja)i napady drgawkowe.
Ze względu na zmniejszenie ogólnej odporności ustroju na zakażenia, często dochodzi do zaburzeń troficznych, obrzęków, odleżyn, patologicznych złamań kości itd.
Taki opis przebiegu porażenia postępującego pochodzi sprzed kilkudziesięciu lat.
Jak już wspominaliśmy, wzrastająca w ostatnim czasie liczba świeżych zachorowań na kiłę każe myśleć w różnicowaniu etiologii otępienia o kile układu nerwowego.
Trzeba dodać, że wprowadzenie penicyliny znacznie złagodziło przebieg porażenia postępującego i przyczyniło się do poprawy rokowania.
Wczesna diagnostyka i wczesne leczenie doprowadziły do wyeliminowania III okresu choroby.
W psychiatrii wyróżnia się następujące kliniczne postacie porażenia postępującego:otępienną, ekspansywną albo klasyczną, depresyjną, naprzemienną(maniakalna-depresyjną), spląraniową(amentywną), amnestyczną-paralityczny zespół Korsakowa, postać Lissauera(porażenie ogniskowe), postać Wicherta(zespół parkinsonoidalny w przebiegu porażenia postępującego), postacie schizofrenoidalne, wiądoporażenie i porażenie postępujące okresu młodzieńczego.
Rozpoznanie opiera się na danych z wywiadu, dość charakterystycznym obrazie klinicznym(neurologiczna-psychiatrycznym)i na wynikach badań dodatkowych.
Istotne znaczenie ma obraz płynu mózgowu-rdzeniowego.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- porazenie lissauera