dysponować bogatą wiedzą teoretyczną, przynależną do różnych nurtów i orientacji, oraz ciągle wzbogacaną wiedzą empiryczną.
W polskiej psychologii klinicznej szczególną uwagę poświęcono metodologii badań diagnostycznych (Susulowska-1966, Lewicki-1974.
Sęk-1974. Jarosz i Sęk-1983. Brzeziński-l 983) .
Psycholog kliniczny jest zobowiązany przestrzegać ustalonych zasad postępowania diagnostycznego.
Obecny stan rozwoju diagnostyki psychologicznej uznaje, że badanie psychologiczne powinno spełniać kryteria jednostkowego badania naukowego.
Psycholog jest zobowiązany do tego, aby zgłaszane mu zapotrzebowanie lekarza zamienić na problem lub kilka problemów badawczych.
Następnie, na podstawie swojej wiedzy, powinien postawić robocze hipotezy wyjaśnienia tych problemów i zastosować w celu ich weryfikacji odpowiednie metody.
Wynik badania psychologicznego powinien być zespołem twierdzeń opisujących zaburzenie na tle niezaburzonych funkcji i struktur, wyjaśniających wewnętrzny mechanizm tego zaburzenia oraz przedstawiających udział czynników genetycznych, a także szczególnie środowiskowych i osobowościowych.
Diagnoza, jako wynik badania, powinna także zawierać projekt wskazań leczniczych lub rehabilitacyjnych.
Można teraz zapytać, co z tego wynika dla wspć (pracy lekarza psychiatry z psychologiem?
Odpowiedzią jest, że w tej współpracy niezwykle ważny jest początek i koniec badania psychologicznego.
Ważne są pytania i problemy, z jakimi psychiatra zwraca się dz psychologa.
Chudzi o to, aby były to pytania, za kturymi kryją się prawdziwe wątpliwości diagnostyczne, lu przeszłości powinny należeć pytania o ilzraz inteligencji oraz oczekiwania na potwierdzenie diagnozy nozologicznej.
Pytanie c poziom i strukturę inteligencji powinno być uzupełnione informują dotyczącą celu, któremu ma służyć odpowiedź na te pytanie.
Czy chodzi o orzeczenie dla ZUS-u lub sądu, czy reż istnieje potrzeba poznania, jak poziom inteligencji wpływa na wykonanie zadań zawodowych lub na trudności w szkole.
Bardzo trafnie adresowane do psychologów pytania o osobowość pacjentów powinny być raczej sformułowane w postaci problemu dztyczącegu konkretnego człowieka, np.
Czy motywacja i system wartości pacjenta ma związek z powtarzającymi się stanami depresyjnymi?
Czy w rozwoju osobowości znajduje się uzasadnienie dla braku poczucia pewności siebieć”, .
Jaki rodzaj nastawień agresywnych u pacjenta sprawia, że doznaje on tak wielu niepowodzeń w kontaktach interpersonalnych?
“Wiele pytań może się też wiązać z kryzysami rozwojowymi osobowości w różnych okresach życia pacjenta: w okresie dorastania, wczesnej dorosłości, w wieku średnim i podeszłym.
Coraz częściej mzżna także pytać psychologa o zdrowotną lub zawierającą duży potencjał ryzyka strukturę rodziny i środowiska pracy.
Także typowe dla psychologa są pytania o znaczenie krytycznych wydarzeń w życiu człowieka-utrata bliskich, pozycji społecznej, miejsca pracy itp.
Można oczywiście stawiać także pytania szczegółowe, gdy np.istotna dla całego obrazu choroby jest sprawność pamięci pacjenta lub określenie zdolności do racjonalnego myślenia i podejmowania decyji.
Psycholog kliniczny powinien
- Psychiatria.
- Tak więc pytaniami typowo psychologicznymi są