Powinno stanowić dla pacjenta zachętę do poruszania interesujących go tematów.
Przekazujemy w ręce pacjenta inicjatywę stwierdzeniem: .
A może jest coś, co pana szczególnie interesuje, o czym lubi pan mówić?
“Niektórzy chorzy obawiają się wypaść śmiesznie, nie chcą ujawnić swoich braków wykształcenia, nie chcą, mówić głupstw”.
Przezwyciężenie oporów pacjenta jest zadaniem doić łatwym, wystarczy, gdy odczuje on życzliwość ze strony badającego.
Zachęcanie do kontynuowania.
Sprowadza się ono do wtrącania do wypowiedzi pacjentów zwrotów, takich jak: .
No i…
“, , I co działo się dalej?
“Zachętę wyrażają nie tylko słowa, ale również gesty, potakiwanie głową.
Zachowania porządkujące komunikację Poszukiwania zgodnej oceny.
Polegają na porozumiewaniu się z pacjentem co do właściwego rozumienia wypowiadanych przez niego słów, zwrotuw, myśli, informacji.
Np.mówimy: .
Nie jestem pewien, czy to, co nazywa pan głosem wewnętrznym, oznacza pańską własną myśl, czy narzuconą z zewnątrz Sytuacja wymaga dużego taktu ze strony badającego, wystrzegać się trzeba sądu wartościującego.
Porządkowanie zdarzeń w czasie lub wedle ich skutków.
Z chaotycznych wypowiedzi pacjenta lekarz wyłuskuje te, które mają istotne znaczenie w sensie porządku chronologicznego i przyczynowo-skutkowego.
Również tutaj nie należy wypowiedzi chorego interpretować i oceniać, a co najwyżej ukazywać wersję uporządkowaną.
Aspekt leczniczy tego zachowania polega na tym, że pacjent fakty widzi we właściwych proporcjach i sekwencjach.
Może w ten sposób uzyskać wgląd i obiektywizację zdarzeń, które go niepokoiły.
KI aryfikowanie.
Stanowi próbę nadania jasnego sensu wypowiedziom nieprecyzyjnym i niewyraźnym.
O ile dobrze zrozumiałem, chciał pan przez to powiedzieć, że…
“, , Nazywając rzecz po imieniu, chodzi o to, że…
“Ten sposób ma nie tylko wartość informacyjną, ale także rozjaśnia myśli pacjenta.
Podsumowanie, organizowanie, zbieranie tego, co zaszło poprzednio.
Chodzi o syntezę wypowiedzi pacjenta, czyli odrzucenie szczegółów mniej istotnych, a o wyeksponowanie spraw ważnych.
Podsumowania może dokonać lekarz lub terapeuta, można też zadanie to powierzyć pacjentowi: .
Może pan wyliczy najistotniejsze punkty swej relacji?
Umożliwienie szerokiego otwarcia.
- Pmela (będzie o nim jeszcze mowa) .
- Zachowanie pogłębiające komunikację Przekazywanie obserwacji.