Psychiatrom zarzuca się niekiedy, że ich zainteresowanie stanem psychicznym chorego powoduje lekceważenie stanu somatycznego.
Niektórzy lekarze innych specjalności pozwalają sobie nawet na uszczypliwe uwagi podważające kompetencje lekarskie psychiatrów.
Trudno się z tym zgodzić.
W naszym podręczniku staramy się wykazywać związki między stanem somatycznym a objawami psychopatologicznymi, które mogą być wielorakie.
Wymienię tutaj kilka możliwości.
Wiele chorób somatycznych (zakaźnych, ogólnych) prowadzi do zaburzeń psychicznych.
Pacjenci psychiatryczni mogą cierpieć na dolegliwości fizyczne, które nie mają bezpośredniego związku z chorobą psychiczną.
Czynniki psychospołeczne, nerwicctwórcze prowadzą do zaburzeń psychosomatycznych.
Ocena stanu cielesnego jest również konieczna w związku z planowanym leczeniem metodami farmakologicznymi.
W badaniu oceniamy stan internistyczny i neurologiczny.
W razie potrzeby korzystamy z pomocy konsultacyjnej innych specjalistów.
Badanie stanu somatycznego może mieć szczególne znaczenie u chorego nieprzytomnego.
Przyczynami zaburzeń przytomności są najczęściej urazy czaszkowa-mózgowe, krwotoki, zaburzenia metaboliczne, zatrucia egzogenne, napad padaczkowy itd.
Każdy lekarz musi umieć udzielić pierwszej pomocy.
Po jej udzieleniu należy dokonać dokładnych oględzin chorego, odnotowując wszystkie zranienia, skaleczenia, złamania kości, wyciek krwi z nzsa i uszu, wyciek płynu mózgowa-rdzeniowego, podbiegnięcia krwawe wokół oczodołów, ślady po wstrzyknięciach domięśniowych i dożylnych (ważne zwłaszcza u osób podejrzanych o narkomanię) , zabarwienie powłok skórnych i błon śluzowych, ślady po samookaleczeniach (spotykane np.u osób z przeszłością kryminalną, przejawiających zaburzenia zachowania) itd.
Obserwujemy oddech choregu i sprawdzamy zapach z ust (alkohol, eter, aceton) .
Stopień zaburzeń przytomności ma istotną wartość rozpoznawczą.
Chory somnolentny cały czas drzemie, kontakt z nim jest możliwy na krutko, zaraz potem znowu zapada w sen.
W stanie soporu (pó (śpiączki) udaje się wywołać reakcję obronną chorego, oznacza ona cofanie ukłutej szpilką kończyny, grymas twarzy, zmianę pozycji ciała w odpowiedzi na bodźce akustyczne i bólowe.
W stanie śpiączki nie zdołany wywołać reakcji obronnej, w głębokich stanach somatycznych dochodzi do arefleksji.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- somnolentny