Pacjent dowiaduje się o spostrzeżeniach lekarza i jego odczuciach: .
Słyszę wahanie w pani głosie”, .
Jest pan dzisiaj mniej pewny, że wokół ma pan samych wrogów”itp.
Sposób ten poprawia komunikację z pacjentem, ośmiela do dalszych wypowiedzi, przyczynia się do poprawienia łączności emocjonalnej.
Zachęcanie do opisu przeżyć.
Nie chodzi tutaj o sposoby przyjęte w śledztwie ani o, przyciskanie do muru”.
Zainteresowanie okazywane wypowie dziom pacjenta powinno zachęcić go lu bliższego wyjaśnienia nie tylko zrozumiałych psychologicznie odczuć, ale również zjawisk psychopatologicznych omamów, urojeń, zamiarów samobójczych itd.
W słowach zachęty pacjent nie powinien wyczuwać akceptacji dla przeżyć psychotycznych, a jedynie chęć zrozumienia tych przejawów.
‘Zachęcanie do porżwnań.
Lekarz kieruje prośbę o zauważanie podobieństw i różnic, zachęcając pacjenta pytaniami: .
Czy ta sytuacja wydaje się panu znana?
“, , Czy przeżywał pan już cui podobnego w przeszłości?
“Pytania te skłaniają pacjenta do re (lekcji i do bliższego określenia własnych doznań.
Nic należy włączać do rozmowy własnych przeżyć i doświadczeń.
Grozi to odwróceniem uwagi od problemów pacjenta.
Zachęta do koncentracji.
Lekarz lub terapeuta wypowiada uwagę w trakcie rozmowy z pacjentem, która z pozoru nosi cechy dygresji, w gruncie rzeczy skłania chorego do skupienia się na omawianym problemie: .
To wydaje mi się zasługiwać na uwagę i zastanowienie”Ek spiorą ej a.
Ten sposób jest bliski poprzednim.
Chodzi o głębsze sięganie do przeżyć chorego, jednak w taki sposób, aby nie odczuł on tego jako metody śledztwa.
Wyrażamy to słowami: .
Proszę na ten temat powiedzieć coś bliższego”, albo: .
Może warto sprawę tę szerzej omówićć”Werbalizacja.
Oznacza początek interpretacji.
Lekarz musi zachować granice analizy wypowiedzi pacjenta, zachęcając go raczej dc zrewidowania dotychczasowej oceny.
Pacjent mówi u swojej żonie: .
Ona jest niecierpliwa i rozdrażniona, kiedy wracam do domu”.
Lekarz: .
Przypuszcza pan, że przestała pana kochać’ć”Modelowanie.
Chodzi o zachęcanie pacjenta do konstruowania mudelizachowań, opisywania ich przez przenośnię, analogię.
Pacjent: .
Czuję się jak rozpędzony pociąg”.
Lekarz: .
Jak ten pociąg pokonuje wzniesienia?
Kto jest właściwie maszynistą’?
“, “Mam wrażenie, że w pociągu tym włączono równocześnie silnik i hamulceć”.
Zachowania konfrontujące z rzeczywistością Urealni cni e.
Zachowanie wymagające dużego taktu.
Polega na przybliżeniu choremu rzeczywistości.
Kiedy w przebiegu rozmowy dowiadujemy się, że postrzeganie i rozumienie rzeczywistzści jest u chorego glębokz zaburzone (złudzenia, omamy, urojenia, dercalizacja) , lekarz powinien temu przeciwstawić własny zbraz świata.
Nie należy tutaj prowadzić sprzeczki ani jednoznacznie negować wypowiedzi chorego.
Stukanie w rury wodociągowe mogło być przemieszczaniem się w nich powietrza lub rezonansem”, “Osobiście nic zauważyłem, żeby chorzy na oddziale odnosili się do pana wrogo”.
Słowne wyrażanie wątpliwości.
Właściwie zachowanie to zawartejestw samym haśle.
Lekarz w formie taktownej wyraża zwątpienie w trafności spostrzeżeń pacjenta.
, Trudnz w to, cu pan mówi, uwierzyć”.
Nie chodzi o zcenęczy dezaprobatę, a jedynie zasygnalizowanie odmienności widzenia zjawisk interpretowanych chorobliwie przez pacjenta.