Wstęp.
Wprowadzenie leków przeciwdepresyjnych do lecznictwa psychiatrycznego w końcu lat pięćdziesiątych stworzyło zupełnie nowe perspektywy pomocy chorym z depresją.
Do tego czasu jedyną metodą aktywnego leczenia depresji były elektrowstrząsy, które są wciąż przydatnym sposzbem leczenia depresji, jednak dzięki lekom, zakres wskazań do ich stosowania uległ radykaalnemu ograniczeniu.
Leki przeciwdepresyjne zmieniły wydatnie rokowanie krótkoterminowe w depresjach, i co najważniejsze-umożliwiły szybką pomoc w warunkach ambulatoryjnych.
Skuteczna pomoc chorym z depresją wymaga działania kompleksowego, które obejmuje zarówno leczenie farmakologiczne, jak i oddziaływania psychoterapeutyczne: u części chorych zachodzi pztrzeba udzielenia pomocy środowiskowej.
U osub z tzw.depresjami somatycznymi (objawowymi) niezbędne jest eliminowanie czynników, które spowodowały depresję (leczenie chorób somatycznych, wyeliminowanie substancji chemicznych, w tym leków u działaniu depresjogennym) , jednak często trzeba stoszwać leki przeciw depresyjne.
Do leków przeciwdepresyjnych zalicza się te, które działają leczniczo w zespołach depresji typu endogennego (por.rozdz, l 5) , mianowicie: z podwyższają chorobowe obniżony nastrój (wpływ przeciwdepresyjny w sensie ścisłym) : p wywierają lecznicze działanie na pozostałe podstawowe cechy tego zespołu: usuwają lęk i niepokoi, zaburzenia napędu psychoruchowego oraz zaburzenia rytmów biologicznych, zwłaszcza snu.
Z charakterystyki tej wynika, że do leków przeciwdepresyjnych nie zalicza się np.środkćw psychostymulujących, takich jak amfetamina, metylofenidati innych o podobnym działaniu.
Nie działają one przeciwdepresyjnie w sensie ścisłym, a przez wpływ pobudzający na napęd mogą powodować wiele niekorzystnych zjawisk u osćb z depresją, nLin, zwiększać ryzyko samobójstwa.
Działania przeciwdepresyjnego w sensie ścisłym nie wywierają też leki anksjclityczne, których wpływ w depresji jest głównie objawowy (działanie przeciwlękowe) .