W każdym przypadku konieczne jest ustalenie, jakie objawy i zachowania pacjenta są wynikiem choroby, a jakie następstwem wpływu otoczenia.
Dotyczy to w równym stopniu pacjenta leczonego ambulatoryjnie i przebywającego w jakimkzlwiekszpitalu.
Wezwanie lekarza na wizytę domzwą, konsultacja w izbic przyjęć szpitala psychiatrycznego lub wezwanie psychiatry na konsultację do szpitala ogólnego, mogą być oczywiście podyktowane potrzebą i troską o stan psychiczny pacjenta, ale mzgą być też prćbą pzzbycia się z domu czy ze szpitala pacjenta uciążliwego.
Sugerzwanic się wiekiem pacjenta nie jest słuszne, gdyż większość usćb w wieku podeszłym jest zdrowa psychicznie.
Przyczyny dolegliwości somatycznych mzgq być banalne, a nierzadko mają tło psychospołeczne.
Ludzi w podeszłym wieku irytuje często paternalistyczny stosunek otoczenia.
Traktzwanie ich jak dzieci, stałe pouczanie i karcenie doprowadza da napięć i uczucia rozgoryczenia.
Postawy te spztyka się reż u lekarzy, u których poczucie bezradności przeradza się w opryskliwość i lekceważenie.
Chorzy uskarżają się często na stosunek średniego i niższego personelu, który zwraca się do nich, per babciu”lub, per działku”.
Postawy takie upokarzają i nie mają nic wspólnego z współczującym i empatycznym zachowaniem, krurego oczekują OlCjCOCl.