Hiperkinetyczne zaburzenia zachowania

I zraz inne i nieokreślone zaburzenia hiperkinetyczne.
Etiologia-nie jest wyjaśniona, istnieje podejrzenie nieprawidłowości konstytucjonalnych, ale brak danych na temat ich specyficzności.
Trudności rodziców w radzeniu sobie z objawami u dziecka, zwłaszcza ich niekonsekwencja wychowawcza, będąca często wynikiem zaburzeń w diadzie rodzicielskiej, oraz..
traktowanie przez szkolę zaburzeń jako wyrazu złego zachowania mogą nasilać wtórne zaburzenia zachowania.
Kryteria diagnostyczne 1.
Wczesny początek, zwykle w pierwszych pięciu latach życia dziecka.
2.
Nladmierna aktywność przejawiająca się zwłaszcza w sytuacjach wymagających spokoju: wykonywanie nadmiaru niepotrzebnych ruchów, wstawanie, wiercenie się, np.w trakcie lekcji, nadmierna gadatliwość, hałaśliwość, stałe.
przerywanie innym dzieciom i dorosłym, trudności w oczekiwaniu na swoją kolej w grach i zabawach zespołowych.
3.
Zaburzenia uwagi powodujące niemożność kontynuowania raz rozpoczętego zadania, znaczna przerzutność uwagi pod wpływem bodźców zewnętrznych doprowadzająca dc trudności w zadaniach intelektualnych.
Tym podstawowym objawom towarzyszą inne, takie jak: nadpobudliwość emocjonalna wyrażająca się impulsywnością, labilnością i drażliwością, mała tolerancja niepowodzeń, brak dystansu w relacjach z dorosłymi, obniżona samoocena i zaburzenia zachowania.
Dzieci cierpiące na zaburzenia hiperkinetyczne sprawiają znaczne trudności w rodzinie, a zwłaszcza w szkole, wymagającej większej kontroli zachowania i dłuższych okresów spokoju.
Stopień zaburzeń staje się łagodniejszy wraz z wiekiem, zwłaszcza w zakresie nadpobudliwości ruchowej.
Czasami zaburzenia utrzymują się w pcrunnej postaci w wieku dorosłym, zwłaszcza zaburzenia uwagi, a u pewnej liczby osób przeradzają się w zaburzenia osobowości o typie osobowości dysocjalnej.
W literaturze amerykańskiej główny nacisk kładzie się na deficyt uwagi w tym zespole.
Leczenie: jest zależne od nasilenia objawów i stopnia dysfunkcji systemu rodzinnego-jeśli ta jest znaczna, wskazana jest terapia rodzinna lub małżeńska, w innych przypadkach-poradnictwo rodzinne w postaci wyjaśniania natury zaburzeń dziecka, uczenia rodziców prawidłowego i konsekwentnego postępowania z dzieckiem.
Konieczna jest reż ścisła wspż (praca ze szkołą.

W niektórych krajach lekiem z wyboru są pochodne amfetaminy.
Czasami pomóc mogą leki przeciwdepresyjne (imipramina) oraz selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, rzadko leki neuroleptyczne.
Okres dorastania-S.faza cyklu życia rodziny Zaburzenia psychiczne okresu dorastania przedstawimy w kontekście tego, co dzieje się z młodym człowiekiem, jego systemem rodzinnym i otoczeniem społecznym w tym właśnie okresie.
Okres dorastania, kolejna, 5, faza cyklu życia rodziny charakteryzuje się specyficznymi zadaniami dotyczącymi systemu rodzinnego jako całości i dorastającego jako jednego z jego członków.
W koncepcjach cyklu życia rodziny okres dorastania traktuje się jako szczególnie trudny zarówno dla dorastającego, jak i całego systemu rodzinnego, którego jest on członkiem.
Jako podstawowe zadanie tej fazy wymienić należy separację dorastającego dziecka bez poczucia winy.
Inaczej mówiąc, rodzina powinna pozwolić nastolatkowi odejść, tak aby nie czuł, że, nie powinien”lub że, nie może”.
W dużej mierze zależy to od tego, jaką była rodzina dotychczas, jak silna i bliska sobie jest diada rodzicielska, a także od tego, jakie panują w rodzinie przekonania dotyczące niezależności, samodzielności, sposobu dorastania i rozstawania się z rodziną.
Przekonania te, determinujące obraz świata członków rodziny często są przekazywane z pokolenia na pokolenie.
Postrzegając rodzinę jako system zakładamy, że przechodzenie z jednej fazy cyklu życia do drugiej niesie szczególne ryzyko wystąpienia objawów.
Ich funkcja dla jednostki i całego systemu rodzinnego często sprowadza się do dania rodzinie czasu na uporanie się z trudnymi zadaniami danej fazy, odraczając ostatecznie jej zakończenie.
Można więc przyjąć, że objawy nastolatka nie tylko chronią jego samego przed podjęciem zadań i ról dorosłego, ale także chronią cały system rodzinny.
Rodzina może nie być gotowa do przejścia do następnej fazy cyklu życia z różnych powodów, takich jak specyficzna struktura, np.dysfunkcjonalne koalicje, choroby w rodzinie, alkoholizm itp.
Bardzo dobrym przykładem ilustrującym te rozważania jest typowa dla okresu dorastania choroba-jadłowstręt psychiczny.
Tak więc okres dorastania jako szczególnie trudny dla dorastającego dziecka i jego systemu rodzinnego niesie ze sobą duże ryzyko wystąpienia zaburzeń psychicznych.
Oprócz tak ważnych, opisanych powyżej czynników związanych z systemem rodzinnym, wymienia się także i inne czynniki związane z systemem biologicznym, jaki stanowi sam dorastający, takie jak czynniki konstytucyjne, organiczne, które także mogą istotnie wpływać na pokonywanie zadań typowych dla dorastania.
Kolejne czynniki wpływające na powstawanie zaburzeń emocjonalnych okresu dorastania to czynniki psychologiczne związane z intrapsychicznymi konfliktami dorastającego.
Z ich powodu un także może być nie przygotowany do dorosłości.
Warto też wspomnieć, że proces diagnozowania zaburzeń psychicznych u młodzieży jest znacznie trudniejszy niż w przypadku ludzi dorosłych.
Dzieje się tak. z wielu powodów.
Po pierwsze-dla okresu dorastania charakterystyczne są burzliwe emocje i zachowania, a zwłaszcza bardzo wyraźne wahania nastroju, często zupełnie niezrozumiałe dla otoczenia.
Wszak wielu psychiatrów uważa, że jest to okres, burzy i naporu”, a niektórzy posuwają się jeszcze dalej nazywając go okresem “łagodnej psychozy”Jest to także czas filozoficznych rozważań, pasjonowania się różnymi dziwnymi teoriami, posługiwania się skrotami i własnym młodzieżowym językiem, a także okres rozważań nad sensem życia, a nawet nad samobójstwem.
Wszystkie te zachowania mogą niejako “symulować”zaburzenia psychiczne, utrudniając prawidłowe rozpoznanie.
Fu drugie-czas trwania zaburzeń w okresie dorastania jest krurki w porównaniu z długością choroby dorosłych, nie są więc w pełni spełnione kryteria diagnostyczne niekrćrych zaburzeń, np.czas ich trwania.
I po trzecie-nie zawsze występuje w pełni wyrażony zespół psychopatologiczny, pozwalający na dokładną diagnozę.
Wszystkie wymienione powyżej powody zmuszają do znacznej ostrożności w rozpoznawaniu zaburzeń psychicznych w okresie dorastania.
Zaburzenia psychiczne okresu dorastania Zaburzenia psychiczne okresu dorastania podzielić można na trzy grupy: 1.
Zaburzenia bardziej specyficzne dla dorastania, związane z konfliktami i zadaniami typowymi dla rej fazy cyklu życia rodziny.
Należą do rej grupy zaburzenia odżywiania, zwłaszcza jadłowstręt psychiczny, zaburzenia zachowania uraz depresja młodzieńcza.
Zaburzenia te mogą zaczynać się także w innym okresie życia, ale typowo początek ich przypada na okres dorastania.
2.
Zaburzenia psychiczne występujące zazwyczaj później w życiu dorosłym.
Mamy tu na myśli psychozy schizofreniczne, choroby afektywne uraz nerwice o obrazie typowym dla nerwic dorosłych, takie jak np.nerwica natręctw.
3.
Zaburzenia występujące w dzieciństwie, które przetrwały do okresu dorastania i trwają w mniej lub bardziej zmienionej postaci nadal lub kończą się w tym okresie.
Zaliczamy tu niektóre przewlekle nerwice dziecięce i psychozy, a także zaburzenia związane z uszkodzeniem mózgu, upośledzeniem umysłowym lub objawy przetrwałego autyzmu wczesnodziecięcegc.
Do zaburzeń, które często kończą się w okresie dorastania należą różne deficytyfragmentaryczne, zaburzenia osobowości powstałe na podłożu organicznym oraz pewna część zespołów lękowych o charakterze lęku separacyjnegu.
Omówimy szerzej zaburzenia typowe dla pierwszej grupy, tj.zaburzenia specyficzne dla okresu dojrzewania.
Inne (takie jak schizofrenia i choroby afektywne) , jeśli wystąpią w okresie dorastania, spełniają kryteria zaburzeń psychicznych dla osób dorosłych lub dziecięcych zaburzeń rozwojowych i mogą sprawiać jedynie większe trudności diagnostyczne, o czym pisaliśmy poprzednio.

Zaburzenie najbardziej specyficzne dla okresu dojrzewania to jadłowstręt psychiczny.
Jak już wspominaliśmy, na przykładzie tej poważnej choroby, łatwo prześledzić jej związek z zadaniami okresu dorastania, czekającymi system rodzinny i samego dorastającego.
Jadłowstręt psychiczny (wzreda wenom) F 5 OJłJadłowstręt psychiczny jest zespołem chorobowym, którego podstawową cechę stanowi dążenie do utraty masy ciała.
Wynikający z tej cechy spadek wagi stanowi poważne zagrożenie dla życia i może skończyć się śmiercią.
Choroba zwykle zaczyna się w okresie dojrzewania między 13, -15.rż, , rzadziej pomiędzy 17.
-25, rż, , a dość rzadko wcześniej lub dużo później.
Niekiedy można spotkać się z opinią, że jadłowstręt psychiczny jest skrajnym wyrazem źle prowadzonych, przedłużających się kuracji odchudzających.
Jakkolwiek odchudzanie się stanowi czynnik ryzyka w powstawaniu anoreksji, jednak jest to zbyt uproszczona interpretacja tego zaburzenia.
Nieprawidłowe odchudzanie się pozostaje pewnym nawykiem jedzeniowym, któremu nie towarzyszy brak kontroli i stałe przesuwanie granicy wagi w dół, anoreksja zaś jest chorobą.
Etiologia-przyjmuje się wieloczynnikowy model tego zespołu.
W modelu tym uwzględnia się czynniki biologiczne, psychologiczne, rodzinne oraz społeczno-kulturowe.
Czynniki biologiczne dotyczą nie poznanych do końca zaburzeń w niektórych neurotansmiterach w mózgu.
Szczególną rolę przypisuje się serotoninie.
Mogą także odgrywać rolę zaburzenia hormonalne dotyczące osi podwzgórze-przysadka-jajniki.
Do czynników psychologicznych zaliczyć można przede wszystkim zaburzoną samoocenę, upatrywanie swojej wartości w osiągnięciach szkolnych, bardziej niż w czymkolwiek innym, a zwłaszcza w roli kobiety.
Dziewczęta chore na anoreksję mają poczucie małej autonomii i kontroli nad swoim życiem.
Zadania okresu dorastania przerastają ich siły i możliwości, nie są bowiem do nich przygotowane, zwłaszcza do roli kobiety.
Czynniki rodzinne to przede wszystkim podstawowe dla anoreksji problemy separacji od systemu rodzinnego.
Jeśli przyjąć, że dobrze funkcjonującą rodzinę charakteryzuje równowaga sil dośrodkowych i odśrodkowych, to w rodzinach pacjentek chorych na jadłowstręt dominują tendencje dośrodkowe i silne związanie córek z rodziną.
Bardzo często te tendencje są nie tyłku wyrazem specyficznej struktury rodziny, ale silnych przekazów wielopokoleniowych.
Separacja od rodziny, jaką niesie ze sobą okres dorastania może być w związku z tym bardzo trudna, szczególnie jeśli towarzyszy jej na poziomie indywidualnym niepewność dotycząca siebie, zwłaszcza w roli kobiecej i seksualnej.
Zanik miesiączki, który jest jednym z podstawowych objawów jadłowstrętu, symbolizuje zatrzymanie w procesie separacji i stawania się kzbietą.
Czynniki społeczne-kulturowe, mające swój udział w powstawaniu anoreksji, to przede wszystkim lansowany model sylwetki kobiecej, sprzeczne kulturowe oczekiwania wobec kobiet, sugerujące sprawne funkcjonowanie w wielu, z trudem dających się pogodzić rolach.
Kryteria diagnostyczne 1.
Utrata masy ciała powyżej 15%w stosunku do masy należnej dla wieku i wysokości ciała.

Nasilony lęk przed przytyciem przybierający czasami postać paniki, mimo rzeczywistego niedoboru masy ciała.
3.
Zaburzony sposób, w jaki masa ciała i jego kształty są przeżywane przekonanie, że jakaś część ciała stale pozostaje zbyt gruba.
4.
Brak co najmniej trzech kolejnych krwawień miesięcznych (przy braku innych przyczyn) .
Pacjentki odrzucają potrzebę leczenia, uważają że są zdrowe.
W miarę postępującej utraty wagi, ich zdrowiu, a nawet życiu zaczyna zagrażać niebezpieczeństwo w związku ze skomplikowanymi zmianami wynikającymi z wyniszczenia, zaburzeń w gospodarce elektrolitowej i hormonalnej.
Leczenie: leczeniem z wyboru jest psychoterapia (terapia rodzinna, psychoterapia indywidualna behawioralno-poznawcza, psychodynamicznie zorientowana, psychoanalityczna, terapia grupowa, praca z ciałem) .
W przypadku znacznego spadku wagi i towarzyszących zaburzeń konieczna jest poprawa stanu somatycznego, najczęściej w warunkach szpitalnych.

Artykuł dotyczy następujących zagadnień:

  • hiperkinetyczne zaburzenia zachowania
  • okres burzy i naporu
  • zaburzenia hiperkinetyczne u dzieci
  • zaburzenia hiperkinetyczne
  • hiperkinetyczne zaburzenie zachowania
  • zaburzenia emocjonalne
  • hiperkinetyczne
  • zaburzenie hiperkinetyczne
  • hiperkinetyczne zaburzenia
  • hiperkinetyczne zaburzenia zachowania i emocji
  • hiperkineza
  • hiperkinetyczne zaburzenia zachowania f90 1
  • hiperkinetyczne zaburzenia zachowania f 90 1
  • hiperkinetyczne zaburzenia zachowania u dzieci
  • hiperkinetyczne zachowania
  • zaburzenia hiperkinetyczne zachowania
  • dziecko hiperkinetyczne
  • zachowania hiperkinetyczne
  • zespół krążenie hiperkinetyczne
  • hipekinestyczne zaburzenia
  • hiperkinetyczne zaburzenia zachowania co to jest
  • hiperkyneryczne zaburzenia zachowania
  • zaburzenia zachowania
  • hiperkinetycze zaburzenia zachowania
  • hiperkinetyczne zachowani
  • hiperkinetyczne zabuzenia zachowania
  • hiperkinetyczne zaburzenie zachowania u dzieci
  • zaburzenie hiperkinetyczne i emocjonalne u chlopca
  • Zachowania neuroleptyczne
  • hiperkinetyczne zaburzenia zachowania czym
  • zaburzenia hiperkinetycze
  • hipekinetyczny
  • zaburzenia hiperkinetyczne f84 4 kryteria diagnostyczne
  • zaburzenia hiperkinetyczne objawy
  • co to jest zaburzenie hiperkinetyczne
  • zaburzenia hiperkinetyczne z towarzyszącym upośledzeniem intelektuanym
  • eskutki krążenia hiperkinetycznego
  • zaburzenia hiperkinetycznego
  • zaburzenia hiperkinetycznr
  • zaburzenia hiperknetyczne
  • zaburzenie hiperkinetyczne nieokreślone u dzieci
  • zaburzenia hiperlinetyczne
  • zaburzenia hormonalne u dzieci a zachowanie
  • zaburzenia osi podwzgórze-przysadka-jajniki a zaburzenia psyczjczne
  • zachowanie hiperkinetyczne
  • dzieci hiperkinetuczne
  • zaburzenua hiperkinetycZne u dzieci
  • zaburzenia zachowania i emocji na tle zespołu hiperkinetycznego
  • zaburzenie hiperkineyczne
  • dziecki hiperkinetyczne