Zwięzłe przedstawienie faz rozwoju psychicznego dziecka jest trudnym zadaniem.
Istnieje bowiem kilka koncepcji rozwoju, z którymi są związane różniące się koncepcje teoretyczne.
Wymieniamy glżwne z nich, starając się jednocześnie pokazać, jaki aspekt rzzwoju dziecka jest w nich najważniejszy.
Podczas gdy klasyczna psychoanaliza 2.
Freuda rozpatruje rozwój psychiczny dziecka w kontekście ewolucji pzpędu seksualnego i wyróżnia fazę oralną, analną, falliczną, latencji i genitalną.
A.
Freud kładzie główny nacisk na zmiany, jakie zachodzą w związkach uczuciowych dziecka z tłoczeniem-od pełnej zależności do wzrastającej niezależności.
W pierwszej fazie życia dziecko stanowi jedność z matką, aby w kolejnych stopniowo rozluźniać ten związek.
W okresie adolescencji dokonuje się uniezależnienie przez walkę z obiektami miłości, jakie stanowią rodzice.
W tej fazie dochodzi też do ostatecznego utrwalenia się zainteresowania seksualnego obiektami płci przeciwnej spoza rodziny.
Szczególne zasługi w rozumieniu wczesnodziecięcych relacji z obiektami ze świata otaczającego miała M.
Mahler.
Wyrużnia ona fazę, normalnego autyzmu” (od narodzin do 4, tygodnia) , w której dziecko jest nieświadome swojej odrębności od innego obiektu, a główny cel stanowi zachowanie homeostazy z otoczeniem.
Druga faza to faza prawidłowej symbiozy (do 6, miesiąca życia) , w ktżrej rozpoczyna się pewna, choć jeszcze nikła, świadomość osoby zpiekującej się.
Dalsza faza (do 36, miesiąca życia) to faza separacji-indywiduacji.
Wraz z rozwojem aparatu zmysłowego, rozwojem.
ruchowym i poznawczym, równoległym do dojrzewania o u n., dziecko zaczyna stopniowo różnicować się od matki, różnicować, ja”od, nie ja”.
Kluczowa staje się tu pionizacja ciała pozwalająca patrzeć na świat z innej perspektywy oraz na zrobienie kroku, od”.
Pod koniec tej fazy dochodzi do konsolidacji i stałości obiektu, dziecko zaczyna sobie radzić z nieobecnością matki, wierzy, że ona powróci, potrafi więc znieść rozłąkę.
Jest to możliwe dzięki muojekcji obrazu matki.
Ostatecznie dochodzi do wyodrębnienia, ja”i, obiektu”.
E.
Erickson uzupełnił schemat rozwoju 2.
Freuda o stadia rozwoju psychospołecznego, wyróżniając osiem faz opisujących życie człowieka.
Dla kolejnych faz charakterystyczne są specyficzne konflikty: pomiędzy podstawowym zaufaniem a nieufnością (do 1, rż) , autonomią a wstydem i zwątpieniem (1, -2, rż) , inicjatywą a poczuciem winy (3, -5, lż) , produktywnością a poczuciem niższości (ó.
-Il.lż) i tożsamością a dyfuzją ról (Il.rż, do końca dojrzewania) .
Rozwojem człowieka kieruje według E.
Ericksona ścieranie się dwu tendencji: tendencji do postępa, progresji i tendencji do regresji, czyli cofania się do poprzedniej fazy.
J.
Piaget jako główny wyznacznik rozwoju psychicznego dziecka przyjmuje inteligencję, wyróżniając fazę inteligencji sensoryczna-mnzrycznej (do 2, rż) , inteligencji przedoperacyjnej (2, -/, rż, ) , okres inteligencji kznkretncj-operacyjnej (/.
-I 1, rż) i fazę inteligencji formalnej-abstrakcyjnej (od I 1, rż, do dojrzałości) .
Jak widać przedstawione schematy rozwoju przyjmują inne aspekty rozwoju jako kluczowe, ale wszystkie zakładają równoległość rozwoju psychicznego i procesów dojrzewania aparatu zmysłowego, ruchowego i poznawczego.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- erickson stadia eozwoju
- rozwoj kliczniczny dziecka
- rozwoj psychiczny mahler