Psychiatria dzieci i młodzieży wyodrębniła się z psychiatrii dorosłych dopiero w latach dwudziestych naszego stulecia, zyskując tym samym swoją tożsamość jako odrębna dyscyplina kliniczna.
Na gruncie europejskim psychiatria dziecięca pozostawała w wyraźnych związkach z pediatrią z jednej strony a psychiatrią z drugiej, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych jej rozwój związany był z nurtem psychospołecznej opieki nad dziećmi, dominującym w interdyscyplinarnych poradniach dla dzieci.
Stąd w pierwszym okresie kształtowania własnej tożsamości europejską psychiatrię rozwojową charakteryzowała orientacja biologiczna, a psychiatrię amerykańską podejście psychologiczne, oparte na takich dyscyplinach naukowych, jak socjologia, psychologia, a także pedagogika i prawo.
Jest rzeczą oczywistą, że obecnie podziały te zatarły się, między innymi dzięki rozwojowi myśli psychoanalitycznej Zygmunta Freuda, oraz wybitnych psychoanalitykćw dziecięcych Anny Freud i Melanii Kłem, a ostatnio zwłaszcza dzięki podejściu systemowemu.