Geneza samobójstwa.
Według szacunkowych danych Światowej Organizacji Zdrowia codziennie ginie ponad 1300 osób w wyniku zamachu samobójczego.
Oznacza to, że na świecie rzeźnie około 500000 osób odbiera sobie życie.
Liczba prób samobójczych jest prawdopodobnie około 15 razy większa.
W próbach udzielania odpowiedzi na pytanie, dlaczeg życie, wysuwane są dwie, pozornie przeciwstawne tezy.
ludzie odbierają sobie.
samobójstwo jest przejawem patologii społecznej, samobójstwo wiąże się z patologią jednostki.
Klasycznym przedstawicielem pierwszego stanowiska był Durkheim (l 878) , który wyodrębnił trzy rodzaje samobójstw w zależności od typu związków pomiędzy jednostką i społeczeństwem.
Samobójstwo altruistyczne”-to odebranie sobie życia dla dobra społeczeństwa, czego przykładem są akty samobójcze kamikadze.
Drugi rodzaj samobójstw to, samobójstwa egoistyczne”, pojawiające się w sytuacjach skłócenia jednostki ze społeczeństwem, gdy, wymyka”się ona spod jego kontroli, odrzuca normy, które w danej społeczności obowiązują.
Trzeci rodzaj to, samobćjstwa anomiczne”, ujawniające się w nagłych sytuacjach kryzysowych.
Durkheim wprowadził pojęcie społeczeństwa “suicydogennego”, ktćre stwarza okoliczności i warunki do zrealizowania dążeń do samounicestwienia się.
Dążenia takie mają być zjawiskiem powszechnym i charakteryzować osobowość każdego człowieka i każdą społeczność.
Prawidłzwe, zdrowe społeczeństwo przeciwdziała ujawnianiu wspomnianych tendencji.
Odmienne stanowisko w tej sprawie reprezentował Freud-twórca koncepcji instynktu śmierci (samounicestwienia) , tj.tendencji do powrotu życia organicznego w stan nieorganiczny, z którego powstało.
Zdaniem Freuda popęd destrukcyjny pozostaje w określonym stanie równowagi z Midc.
Niedomoga mechanizmów obronnych i wadliwie ukształtowana struktura osobowości mogą prowadzić do dominowania instynktu śmierci, który ujawnia się w postaci agresji przeciw innym, często jednak zdarza się, że jest skierowany przeciwko własnemu, ja”.
Menninger, wychodząc z koncepcji psychoanalitycznych Freuda, podkreślał, że trzy składowe determinują prawdziwy zamach samobójczy.
Są to: pragnienie.
śmierci, chęć zabicia, chęć zasłania zabitym.
Zdaniem Menningera w prawdziwych, niebezpiecznych dla życia zamachach samobójczych wszystkie trzy dążenia jednostki zawsze występują.
Brak chociaż jednego z nich sprawia, że próba samzbójcza jest w istocie dramatycznym gestem, obliczonym na manipulacyjne oddziaływanie na innych, nie zaś prawdziwym dążeniem do pozbawienia się życia.
Zdaniem większości przedstawicieli szkół psychoanalitycznych samobójstwa są przejawem patologii jednostki.
Stanowisko pokrewne, chociaż wywodzące się z innych przesłanek teoretycznych, zajmują liczni psychiatrzy europejscy, którzy podkreślają psychopatologiczne (a więc chorobowe) uwarunkowania większości zamachów samobójczych.
Współczesne badania nad przyczynami samobójstw nie rozstrzygnęły sporu na korzyść jednego z prezentowanych podejść i wskazują, że geneza omawianego zjawiska jest złożona.
Wiąże się ono ze szczególnym typem interakcji czynników środowiskowych, zwłaszcza socjalnych, i trudnych, nie rozwiązanych problemów jednostki, które u znacznego odsetka osób pozostają w związku z obecnością zaburzeń psychicznych.
Na podkreślenie zasługuje fakt, że analiza genezy samobójstw dokonanych i tzw.prób samobójczych dowodzi, że z punktu widzenia socjologicznego, klinicznego i demograficznego oba zjawiska wykazują liczne różnice-co skłania współczesnych suicydologów do oddzielnego ich rozpatrywania.