obejmują nadmierna zależność od innych oraz postawa roszczeniowe przekonanie o zmianie lub stygmatyzacji przez chorobę, prowadzące do niemożności nawiązania czy utrzymania bliskich stosunków z ludźmi oraz do izolacji społecznej: bierność, ograniczenie zainteresowań i umiejętności wykorzystania wolnego CZISU, stałe narzekanie na różne dolegliwości, idące zazwyczaj w parze ze skargami hipochzndrycznymi i przyjęciem roli chorego: nastrój dysforyczny lub chwiejny, nie związany ani z obecnym, ani z przebytym zaburzeniem psychicznym: długotrwale trudności i problemy z prawidłowym funkcjonowaniem społecznym i zawodowym.
Wszystkie opisane dotychczas postacie kliniczne patologii osobowościowej, tj.swoiste zaburzenia osobowości, mieszane i inne zaburzenia osobowości, trwale zmiany zsobowości, musimy przede wszystkim różnicować z zaburzeniami osobowości i zachowania spowodowanymi chorobą, uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu, co współcześnie, w dobie rozwiniętych technik diagnostycznych (encefalografia, tomografia komputerowa, jądrowy rezonans magnetyczny itp) wydaje się o wiele łatwiejsze niż w latach ubiegłych.
Obraz kliniczny ma tu jednak nadal fundamentalne znaczenie.
W klasyfikacji UD-10 wyodrębnia się w tym zakresie samodzielną pod kategorię: organiczne zaburzenia osobowości, bardziej znane do tej pory pod pojęciem encefalopatii czy charakteropatii.
Istotna zmiana utrwalonych wzorców przedchorobowego zachowania się dotyczy głównie ekspresji emocji, potrzeb i popędów, ale w mniejszym lub większym stopniu upośledza również funkcje poznawcze.
Do organicznie uwarunkowanych zaburzeń osobowości zalicza się m.in.osobowość rzekomopsychopatyczną, osobowość rzekomoupośledzoną, osobowość padaczkową, zespół płata czołowego, zespół zaburzeń osobowości po lobotomii lub leukotomii.
Natomiast zaburzeniom osobowości w zespołach po zapaleniu mózgu i po wstrząśnieniu mózgu przyznano oddzielne podkategoriediagnostyczne.
Obok danych wskazujących na chorobę, uszkodzenie lub dysfunkcję mózgu rozpoznanie organicznych zaburzeń osobowości wymaga stwierdzenia dwóch lub więcej spośród następujących cech: trwale zmniejszona wytrwałość w realizacji działań celowych, zwłaszcza wymagających nakładu czasu i nie dających natychmiastowej gratyfikacji: zmienione zachowania emocjonalne, charakteryzujące się chwiejnością afektywną, pustą i nieumotwowaną wesołością (np.euforią, nieadekwatnym dowcipkowaniem) z łatwym przechodzeniem do stanu rozdrażnienia, wybuchów złości i gniewu, a niekiedy apatii: ujawnianie bądź realizowanie potrzeb i popędów bez zważania na następstwa i normy społeczne (np.kradzieże, żarłoczne jedzenie, niestosowne propozycje seksualne) : Psychiatria.
zmienione zachowania seksualne (hipuseksuwność, zmiana preferencji seksualnych itp) , zaburzenia procesów poznawczych w postaci podejrzliwości, nastawień unjeniuwych Mub nadmiernej koncentracji na pojedynczym, zwykle abstrakcyjnym problemie (np.religia, prawda, fałsz, sprawiedliwość) : sztywność i rozwlekłzić myślenia: lepki”kontakt z otoczeniem.
Należy wyraźnie podkreślić, że obok wymienionych cech osobowości, świadczących o uszkodzeniu ośrodkowego układu nerwowego, zbraz kliniczny organicznych zaburzeń osobowości może być podobny do wszystkich opisanych pustaci tzw.swcistych zaburzeń osobowości, a szczególnie do osobowości dyssocjalncj.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- charakteropatia diagnoza płatu czołowego