W przeszłości celem leczenia zaburzeń seksualnych było usuwanie objawów albo poprzez leczenie ukierunkowane na objaw bądź na jego przyczyny.
Obecnie, zgodnie z definicją zdrowia seksualnego WHO z 1986 roku (, zdrowie seksualne jest integracją biologicznych, emocjonalnych, intelektualnych i społecznych.
aspektów życia seksualnego, ważnych dla pozytywnego rozwoju osobowości, komunikacji i miłości’) , celem leczenia jest doskonalenie jakości relacji partnerskich, reaktywności seksualnej i satysfakcji ze współżycia seksualnego: pomniejszanie czynników hamujących i blokujących w życiu seksualnym, przeciwdziałanie mitom i stereotypom, pomoc w neutralizowaniu lęków i niepokojów: kreowanie sytuacji, w których partnerzy mogą werbalnie i pozawerbalniewyrażać swoje doznania, uczucia, poprawiają swe doznania i reaktywność seksualną.
Współczesne metody leczenia obejmują: Farmakoterapię-leki hamujące, pobudzające, wybiórczo pobudzające seksualnie hormonalne, wzmacniające, miejscowo znieczulające.
W przypadku zaburzeń erekcji członka, również psychogennych o długotrwałym przebiegu, coraz częściej stosuje się iniekcje do ciał jamistych członka z prostaglandyny.
Fizykoterapię-elektroterapię, pompy próżniowe (w zaburzeniach erekcji) , hydroterapię, masaże, mechanoterapię.
Metody chirurgiczne-np.operacyjną zmianę płci, chirurgię naczyniową i protezowanie członka w niektórych typach zaburzeń erekcji członka.
Metody edukacyjne-np.libroterapię.
Metody behawioralne-relaksacyjne, desensytyzację, terapię implozywną, techniki treningowe ukierunkowane na konkretne cele w zakresie funkcji seksualnych (np.treningi Masters-Johnson.
Kapłan, trening kurczliwości mięśnia Kegls itd) .
Hipnoterapię.
Psychoterapię-indywidualną, pannerską, grupową.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- cele leczenia zaburzeń seksualnych
- usuwanie zaburzeń seksualnych