Rozpoznanie jadłowstrętu psychicznego stawia się zwykle zer ea (asionem, kiedy pediatra lub internista wykonał niezliczoną ilość badań dodatkowych i podejmował, przeważnie bez powodzenia, różne próby leczenia.
Przeważa pogląd, że przypadki te powinny od samego początku trafiać do psychiatry, co oczywiście nie zwalnia nikogo od obowiązku różnicowania jadłowstrętu psychopochodnegoz chorobami organicznymi (somatycznymi) i psychicznymi.
Jeżeli jadłowstrętowi psychicznemu towarzyszy depresja albo natręctwa, podobnie jak zaburzenia osobowości, mogą powstać trudności w różnicowaniu.
U młodych osób należy wykluczyć takie somatyczne przyczyny utraty masy ciała, jako przewlekle choroby wyniszczające, guzy mózgu i zaburzenia jelitowe (choroba Crohna lub zespół złego wchłaniania) .
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- psychiatra roznicowanie osobowosci