Leczenie.

Jeżeli rozpoznanie zaburzeń psychosomatycznych (zaburzeń psychicznych występujących pod postacią somatyczną-wedle określenia ICD-10) jest pewne, rola lekarza i psychologa polega na cierpliwym i długoterminowym tłumaczeniu choremu mechanizmów występowania objawów chorobowych.
Jest to działanie o tyle konieczne, że pacjenci mają nikłą motywację do psychoterapii.
Poznanie wszystkich uwarunkowań osobowościowych, psychologicznych i środowiskowych pzzwoli choremu uzyskać wgląd i doprowadzi do zrozumienia skomplikowanych związków przyczynowo-skutkowych.
Jeżeli objawy będą się cofały bez ingerencji farmakologicznej, przekona to chorego o właściwym wyborze terapeuty i stosowanych przez niego metod leczenia.
Nie należy się spieszyć z lekami psychotropowymi.
Jeżeli jednak zachodzi taka konieczność, lekarz powinien się wystrzegać stosowania uzależniających anksjolityków (np.pochodnych benzoliazepiny) .
Osobiście preferuję małe dawki leków przeciwdepresyjnych lub przeciwlękowych (buspiron-spamilan) , tym bardziej że u chorych tych nie są rzadkie stany lęku i depresji.
Podstawowa rola przypada psychoterapii kompleksowej.
W wielu przypadkach konieczna jest ścisła współpraca z lekarzami innych specjalności (alergolog, internista, dermatolog) .