Rola czynników psychologicznych i behawioralnych w genezie niektórych chorób somatycznych (problem chorób psychosomatycznych).
W miÄ™dzynarodowej klasyfikacji ICD-10 nie wystÄ™puje odrÄ™bny ruzdzid poÅ›wiÄ™cony, chorobom i zaburzeniom psychosomatycznym”.
Związek czynników psychologicznych z niektćrymi objawami i chorobami somatycznymi można odnaleźć w dwóch rozdziałach: .
Zaburzeniach nerwicowych, zwiÄ…zanych ze stresem i pod postaciÄ… somatycznÄ…” (840-148) oraz w.
ZespoÅ‚ach behawioralnychzwiÄ…zanych z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi” (F 5 O-F 59) , a w szczególnoÅ›ci w.
Czynnikach psychologicznych i behawioralnychzwiÄ…zanych z zaburzeniami lub chorobami klasyfikowanymi w innych rozdziaÅ‚ach”.
Pierwszy rozdział, dotyczący zaburzeń nerwicowych, omówił prof.
Leder.
Drugi rozdział obejmuje kilka grup zaburzeń: zaburzenia odżywiania się, nieorganiczne zaburzenia snu, dysfunkcję seksualną nie spowodowaną zaburzeniem organicznym ani chorobą somatyczną, zaburzenia psychiczne związane z połogiem, nie sklasyfikowane gdzie indziej, wspomniane czynniki psychologiczne i behawioralne związane z zaburzeniami lub chorobami klasyfikowanymi w innych rozdziałach, nadużywanie substancji nie powodujących uzależnienia i nie określone zespoły behawwralne związane z zaburzeniami fizjologicznymi oraz czynnikami fizycznymi.
Termin, zaburzenia psychosomatyczne”nie zostaÅ‚ z miÄ™dzynarodowej klasyfikacji ICD-10 caÅ‚kowicie wyeliminowany i wystÄ™puje w wielu miejscach, chociaż jedynie w podtytuÅ‚ach.
Stanowisko ekspertów Światowej Organizacji Zdrowia (twórców ICD-10) nie sprowadza się tylko do spraw nazewnictwa.
Trzeba pamiętać, że tzw.medycyna psychosomatyczna, kierunek wyroslgy z psychoanalizy, nie tylko miała, ale ciągle jeszcze ma na świecie gorących zwolenników i propagatorów.
IstniejÄ… naukowe towarzystwa psychosomatyczne, czasopisma psychosomatyczne, katedry psychosomatyki w uczelniach medycznych itd.
Jak jednak wynika z konstrukcji międzynarodowej klasyfikacji ICD-10, zwyciężył głos umiarkowania i rozsądku w podejściu do rej trudnej dziedziny.
Z punktu widzenia dydaktycznego rozbicie grupy objawów i zaburzeń psychosomatycznych (mających wszak wspólną patogenezę) nic wydaje się jednak trafne.
Czego dotyczy spór na temat problemu zaburzeÅ„ psychcszrnatycznych*Termin “zaburzenia psychosomatyczne”zzstaÅ‚ ogloszzny na poczÄ…tku XIX stulecia, ale zainteresowanie problemami medycyny psychosomatycznej zaczęło narastać dopiero w pierwszych latach obecnego wieku pod wpÅ‚ywem poglÄ…dów.
psychoanalitykuw z Zygmuntem Freudem na czele.
W rozwoju tej dziedziny wyodrębnia się zwykle dwa okresy.
Pierwszy, trwający około 30 lat, nazywany okresem psychodynamicznym, zdominowali zwolennicy psychoanalizy.
Jego głównymi przedstawicielami byli Franz Jexander i Flanders Dunbar.
Drugi okres, trwający właściwie po dzień dzisiejszy, bywa określany psychofizjulogicznymi podobnie jak pierwszy, zapoczątkowany został również w Stanach Zjednoczonych.
Chociaż poglądy na istotę zaburzeń psychosomatycznych ewoluowały, niektóre koncepcje wywarły silny wpływ na sposób myślenia lekarzy, którzy nauczyli się doceniać rolę czynnika psychologicznego w etiopatogenezie wielu chorób somatycznych.
Alexander, uważany za klasyka psychosomatyki, do chorób psychosomatycznych zaliczył 7 jednostek chorobowych: nadciśnienie samoistne, dychawicę oskrzelową, zapalenie wrzodziejące jelit, wagowe zapalenie skóry, chorobę wrzodową, nadczynność tarczycy i gościec pierwotnie przewlekły.
Dużą zasługą P.
Dunbar było wprowadzenie hipotetycznej klasyfikacji typów osobowości usposabiających lu zachorzwania na określoną chorobę psychosomatyczną.
Drugi kierunek badawczy, zapoczątkowany na początku lat sześćdziesiątych przez Waliła i jego współpracowników z Garneli University w Stanach Zjednoczonych, wiązał się ściśle z badaniami nad stresem i jego wpływem na powstawanie chorób.
Zwolennicy tego kierunku, utożsamianego z drugim zkresemrozwoju psychosomatyki, wprowadzili do badań rygory eksperymentu naukowego z zakresu psychofizjologii i zastosowali metody epidemiologiczne nad rolą czynników psychologicznych i socjologicznych w zachorowalności.
Badania nad stresem, zapoczątkowane przez Hansa Selye go, wykazały, że długotrwale działanie stresu wywołuje zbiór nieswoistych reakcji zrganizmu, ktćremu nadane nazwę uogólnionego zespołu przystosowania (generał adaptation syndrome-GAŚ) .
Nadmierne wydzielanie kortyzolu prowadzi do zakłóceń osi podwzgórzowo-przysadkowa-nadnerczowej, a te z kolei powodują uszkodzenia różnych narządów.
Zmiany czynnościowe związane z działaniem stresu obejmują wszystkie mechanizmy neurofizjologiczne i naruszają homeostazę.
Zwiększa to podatność organizmu na rożne infekcje i inne choroby.
Klasyczna definicja choroby psychosomatycznej określała tym terminem taką chorobę somatyczną, w której estry lub przewlekły uraz psychiczny był jedyną podstawową lub znaczącą przyczyną jej wystąpienia lub zaostrzenia.
Wedle koncepcji psycholizjolzgicznych termin “uraz psychiczny”należy zastÄ…pić pojÄ™ciem stresu.
PojÄ™cie, urazu psychicznego”jest zresztÄ… zbyt szerokie, żeby nie powiedzieć ogólnikowe, i we współczesnej psychiatrii nie odgrywa już wiÄ™kszej roli.
Ażeby skoÅ„czyć z rozważaniami terminologicznymi w psychosomatyce, trzeba wyjaÅ›nić, że termin, psychosomatyczny”bywaÅ‚ używany w dwojakim znaczeniu.
Albo odnosił się on do koncepcji choroby, czyli ogólnego kierunku teoretycznego, zwanego medycyną psychosomatyczną, podkreślającego znaczenie czynników psychicznych (psychologicznych) w powstawaniu wszelkich chorób, albo terminem tym określało się konkretną grupę chorób, w etiopatogenezie których dowiedziono znaczącej roli czynnika psychologicznego (głównie emocjonalnegokw takim przypadku muwiło się o chorobach psychosomatycznych w węższym ZDdCZCOlU.
Lista, chzrób psychosomatycznych”od czasów Franza Alexandra stale siÄ™ wydÅ‚użaÅ‚a, co cieszyÅ‚o zwolenników, a irytowaÅ‚o przeciwnikćw wyodrÄ™bniania takiej kategzrii chorób.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- choroby związane z działaniem czynnikow psychologicznych
- rola czynnikow psychicznych w powstawaniu chorób somatycznych
- dunbar psychosomatyka
- psychologiczne problemy zwiÄ…zane z chorobami somatycznymi
- rola psychologa w chorobach somatycznych
- co to jest czynnik psychologiczny
- czynnikami somatycznymi
- czynniki psychiczne w genezie chorob
- czynniki psychologiczne w chorobach psychosomatycznych
- czynniki psychologiczne w chorobach sklasyfikowanych gdzie indziej
- czynniki sytuacyjne w chorobach psychosomstycznych
- definicja choroby psychosomatycznej
- flanders dunbar klasyfikacja osobowości
- istota chorób psychosomatycznych
- rola czynników sytuacyjnych w powstawaniu chorób somatycznych
- wpływ czynników psychologicznych na powstawanie
Inne tematy, które mogą cię zainteresować:
Dla wielu osób psychicznie chorych nie mniej ważne i nie mniej trudne, niż znalezienie dostosowanych dc możliwości chorego warunków mieszkaniowych, jest przygotowanie do podjęcia pracy.
Wiele osób w ten sposób dochodzi do stałej pracy.
Psychiatria środowiskowa i organizacja ochrony zdrowia psychicznego.
Działalność edukacyjna konsultanta (liaison educa (jon) .
Konsultacja jako proces.
Konsultacja psychiatryczna.
Psychiatria konsultacyjna.
Pacjent dokonujący samouszkodzenia Aktywność samobójcza.
Pacjent z zachowaniami agresywnymi, gwałtownymi.
Chcesz dodać swoje ogłoszenie na Defipedii? Wyślij nam informacje wylistowane w sekcji Dodanie ogłoszenia.
February 16, 2010
·
Opublikowano w: Psychologia kliniczna