Postępowanie lecznicze w zaburzeniach reaktywnych nie odbiega od terapii innych zaburzeń psychicznych.
Wskazówki na ten temat znajdzie czytelnik w kilku miejscach podręcznika.
Poza opisem poszczególnych metod psychoterapii i somatoterapii, zachęcałbym do przestudiowania rozdziału prof.
Wardaszko-Łysków sklej, poświęconego doraźnej pomocy psychiatrycznej.
Czytelnik znajdzie w nim wskazówki praktyczne, oparte na bogatym doświadczeniu klinicznym Autorki.
W leczeniu zaburzeń reaktywnych i zespołów symulacyjnych przeszkadza niekiedy niewłaściwa postawa otoczenia, także personelu szpitala, polegająca na odrzucaniu, bagatelizowaniu skarg, lekceważeniu objawów, krytykowaniu pacjenta, pouczaniu go, lub na zupełnie niedopuszczalnym wyśmiewaniu i wyszydzaniu jego zachowań, które mogą niekiedy rzeczywiście wzbudzać wesołość stykających się z nim osób.
Obowiązkiem lekarza jest jednak zachowanie powagi i usiłowanie wniknięcia w pobudki zaburzeń i objawów.
Niekiedy konieczne jest połączenie psychoterapii elementarnej z psychcfarmaknerapią (włączenie leków przeciw psychotycznych, przeciwdepresyjnych i anksjolitcznych) .
Leki powinno się jednak stosować przez krurki czas, aby nie utrwalać u chorego poczucia konieczności długotrwałego leczenia.