Celem psychoterapii podtrzymującej,

która jest stosowana przeważnie w lecznictwie psychiatrycznym ambulatoryjnym, kryzysowym i oddziałach surnatyez-.

nych jest zmiana stosunku pacjenta do dolegliwości i cierpień, zwiększenie jego tolerancji na trudne sytuacje i bardziej skuteczne sposoby radzenia sobie z nimi, modyfikacja jego sposobów postrzegania, przeżywania i reagowania, ukształtowania innej postawy wobec uwarunkowań i konsekwencji swoich zaburzeń, niekiedy i wobec życia.
Jest ona wskazana u dwóch odmiennych grup.
Chorzy w pierwszej grupie charakteryzują się pozytywnymi doświadczeniami w rozwiązywaniu złożonych problemów i umiejętnościami w radzeniu sobie z trudnymi sytuacjami, wykazują zespół cech, które stanowią o, dobrych rezerwach”, dążą do leczenia psychoterapią: początek ich zaburzeń był nagły i wiązał się zaistnieniem sytuacji urazowej, z przeżyciem, kryzysu”życiowego.
Chorzy z drugiej grupy znajdują się w sytuacjach, które trudno zmienić rokowanie przedstawia się niekorzystnie ze względu na długotrwałość, postać zaburzeń, podeszły wiek, znaczny współudział chorób somatycznych lub zmian organicznych w o, u n., małą zdolność dz psychologicznej refleksji, długi okres tasowania biologicznych metod leczenia.
Wspólne dla pacjentów tych dwóch grup jest ich samopoczucie-najczęściej są napięci, pełni obaw i niepokoju, nieszczęśliwi, bezradni, niekiedy zrezygnowani i poddający się.
Dlatego też przede wszystkim potrzebują wsparcia.
Lekarz początkowo podczas rozmów, które trwają od 30 do 50 minut i odbywają się I-3 razy tygodniowo przez okres od kilku dni do 2-3 miesięcy, umożliwia mówienie o sobie, swoich dzlegliwościach, obawach i uczuciach, ułatwia wypowiedzenie się o najbardziej trudnych, przykrych i intymnych stronach swojego życiu.
Obery ma możność podzielenia się swoimi zmartwieniami, kłopotami, przeżyciami, niejednokrotnie może sobie sprawić po raz pierwszy ulgę mówiąc o wszystkim, widząc u lekarza zainteresowanie, chęć zrozumienia i udzielenia pomocy, brak dezaprobaty lub oceny.
Lekarz jest aktywny w rozmowie, niekiedy nawet dyrektywny, udziela informacji, skupia się głównie na aktualnych sprawach i sytuacjach, wyjaśnia i tłumaczy, uspokaja, zachęca i przekonuje, wskazuje na osiągnięcia i postępy, niekiedy udziela rad i wskazówek, pobudza do aktywności, do wyrażania swoich uczuć, do prób nowych rozwiązań.
Często stosuje również pośrednią i bezpośrednią sugestię, niekiedy po podaniu leków (np.dożylne wstrzyknięcie preparatu Amytal) .
W niektórych przypadkach (psychogenne zaburzenia świadomości, czuciowa-ruchowe zaburzenia histeryczne) można np.zastosować bodziec bólawy (np.prąd faradyczny) , dźwiękowy, cieplngy itp., z jednoczesną energiczną sugestią słowną.
W innych przypadkach sugestia słowna może być wypowiedziami w stanie czuwania pacjenta przy jednoczesnym pzdaniu placebo, w jeszcze innych może być najbardziej skuteczna wówczas, gdy jest przekazana pacjentowi w stanie hipnozy.
W rękach doświadczonego i odpowiedzialnego terapeuty, który zdaje sobie sprawę z możliwości, ograniczeń i niebezpieczeństw tej metody, może cna być skutecznym środkiem pomocniczym w leczeniu np.monosympwmwycznychzaburzeń histerycznych, zaburzeń wegetatywnych, zaburzeń snu itp.
Oznacza te, że za pomocą hipnozy u niektórych chorych można uzyskuć ustąpienie objawów, u innych-znaczne odprężenie i poprawę samopoczucia.
Do osiągnięcia wyników leczniczych nie jest niezbędne wywołanie głębokiego stanu hipnotycznego.
Leczenie hipnozą powinno zawsze być uzupełnione innymi metodami psychoterapeutycznymi i stosowane niezbyt długo ze względu na.

możliwe uzależnienie się pacjenta od lekarza i hipnzzy.
W większości przypadków należy po kilku seansach hipnotycznych zastosować trening autogenny, w trakcie którego pacjent sam wywołuje u siebie stan odprężenia psychicznego.
Aby opanować tę umiejętność, pacjent musi systematycznie ćwiczyć przez wiele tygodni, początkowo pod kierunkiem personelu medycznego.
Podobne korzyści może przynieść psychoterapia treningowa, która polega na stosowaniu systematycznych planowych ćwiczeń, stopniowo coraz trudniejszych, pomagających w wygaszeniu nieprawidłowych nawyków, reakcji lub wzorców zachowania, oraz w wytworzeniu zachowania pożądanego.
Terapia ta jest określana jako terapia behawioralna.
Istnieją rozmaite sposoby stosowania technik behawioralnych: ćwiczenia pozytywne, ćwiczenia odwykowe (awersyjne) , ćwiczenia negatywne, modelowanie i naśladownictwo.
Integrująca (restrukturalizująca) psychoterapia systematyczna jest wskazana u pacjentżw z przewlekłymi nerwicami.
Dąży do uzyskania zmiany zasadniczych postaw pacjenta, co niekiedy jest równoznaczne z modyfikacją osobowości.
Terapia stawiająca sobie takie cele trwa zazwyczaj długo (kilka miesięcy) , wymaga kilkudziesięciu spotkań terapeutycznych.
Niekiedy szybszą poprawę uzyskuje się wtedy, gdy wprowadzi się także terapię grupową.
Ta postać psychnerupii stosowana jest głównie w oddziałach stacjonarnych.
Pierwszy etap wymaga nawiązania kontaktu, obejmuje-jak w psychoterapii podtrzymującej-odreagowanie pacjenta, jego mówienie o najtrudniejszych sprawach i zagadnieniach (catharsis) .
Gdy rozmowa dotyczy szczególnie bolesngychi drażliwych tematów czy sytuacji z życia, pacjent ma mzżność przemyślenia pewnych faktów, dostrzeżenia pewnych związków, skonfrontowania własnych ocen ze zdaniem innej osoby.
Wyjaśnienie i dostrzeżenie głównych bodźców i sytuacji chorobotwórczych, ich związków z życiem i cechami osobowości pacjenta oraz objawami i przebiegiem zaburzeń, interpretacja emocjonalnycwydarzeń w życiu pacjenta, jego związków z ludźmi przyczynia się do tego, że pacjent stopniowo jakby własnym wysiłkiem dochodzi do rozumienia samego siebie, źródeł swoich trudności i sposobów przeżywania oraz reagowania.
Jest to faza wypracowania wglądu, za którą następuje faza reorientacji, polegająca nazmianiestosunku pacjenta do siebie, choroby i utoczenia oraz jego postępowania i przeżywania.
Osiągnięcie takiej reorientacji stanowi główne zadanie tego typu psychoterapii.
Często psychoterapię indywidualną kojarzy się-zwłaszcza w warunkach leczenia stacjonarnego-z psychoterapią grupową, terapią zajęciową, arteterapią, terapią ruchową, niekiedy fizykoterapią itp.
Psychoterapia grupowa w warunkach ambulatoryjnych jest zwykle stosowani samodzielnie.
Grupy liczące 9-I I uczestników mogą mieć charakter otwarty lub zamknięty, ich skład może być hetero-lub homogenny.
Spotkania odbywają się najczęściej I-4 razy w tygodniu, trwają do 2 godzin, ich ogólna liczba może wynosić od 10-15 do 30-40, a ich treść i charakter są zróżnicowane.
Ważne odmiany to psychodrama i pedagogiczne odgrywanie ról.
Polegają na odgrywaniu pewnych scen przez pacjentów przy współudziale terapeutów oraz na omawianiu ich przebiegu i analizie zawartych treści, na’przykład przeżywane w życiu konflikty, odtwarzanie układów i relacji z innymi ludźmi.

Podobny charakter mogą mieć scenki pantomimiczne, w których duże znaczenie ma także przekazywanie innym przeżywanych emocji.
Wszystkie wymienione formy aktywności grupowej, oprócz swojego specyficznego działania, mogą być wykorzystane do celów psychoterapeutycznych, jeśli ułatwiają pacjentom ujawnienie i omawianie ich konfliktów, problemów i emocji, sposobów reagowania i zachowania, jeśli-poprzez proces społecznego uczenia się-sprzyjają korekcji nieodpowiednich postaw i rozwijają umiejętność rozwiązywania problemuw.

Artykuł dotyczy następujących zagadnień:

  • terapia podtrzymująca psychologia
  • psychologia terapia potrzymujaca
  • co to psychoterapia podtrzymująca
  • elementy psychoterapii podtrzymującej