Przyjmuje się powszechnie, że psychoterapia jest podstawową metodą leczenia nerwic.
Lekarz w swojej codziennej praktyce stale spotyka się z pacjentamigz objawami nerwicowymi i musi umieć im pomóc.
Dlatego też nie mniej ważna niż jego wiedza teoretyczna jest umiejętność wywierania psychoterapeutycznego..
wpływu na pacjenta.
Aby to osiągnąć, lekarz musi pzrozumieć się z pacjentem zaspokoić jego oczekiwania oraz potrzeby uzyskania wsparcia i informacji.
Niezbędne jest więc przekazanie pacjentowi, że się go rozumie, wczuwa w ję@gcierpienia i dręczące go obawy oraz wątpliwości, że się chce i potrafi mu pomóc że jest się zaangażowanym w jego sprawy.
Gdy wymienione warunki są spełnione, wówczas stosowanie psychologicznych.
oddziaływań w ramach relacji lekarz-pacjent staje się najważniejszym czynnikiem leczenia.
Samz wzbudzenie i umocnienie nadziei na wyleczenie, wiw możliwość uzyskania pomocy i ulgi przyczynia się do wystąpienia korzystnych zmian w stanie emocjonalnym pacjenta, a co za tym idzie-w stanie jego.
czynności nerwowo-psychicznych i narządów wewnętrznych.
Ta poprawa samopoczucia jest określana mianem, elekt placebo”i jest wynikiem działania nieswogtychczynników leczniczych.
W wielu przypadkach, efekt placebo”stanowi istotną pomoc dla pacjentów z reakcjami nerwicowymi, ponieważ ułatwia im samodzielne radzenie sobie przyczyniając się w ten sposób do ustąpienia dolegliwości i powrotu dgTOWOOWBZ I.
Jednakże u większości pacjentów z nerwicami psychoterapię należy stosować w sposćb świadomy i planowy, wykorzystując systematyczne oddziaływanie za pomocą wypowiedzi słownych, kcmunikatżw niesłownych i własnego zachowania.
W psychoterapii indywidualnej (diadycznej) decydującą rolę odgrywa intensywmwięź emocjonalna, pcwstająca i rozwijająca się między pacjentem i lekarzem w przebiegu leczenia.
Stąd ogromne znaczenie osobowości terapeuty, jego umiejętności fachowych, wiedzy zawodowej, walorów moralnych, zdolności dgsamounalizy i samokontroli.
W zależności od celów, które określa lekarz, psychoterapię zgćlnie możną podzielić na podtrzymującą i restrukturalizującą.
Wspólnymi jednak celami stosowania tych odmian są: 1) zrozumienie i akceptacja przez pacjenta zależenia, że jego zaburzenia i objawy mają uwarunkowania psychogenne: 2) usunięcie, w miarę możliwości, przyczyn wyzwalających i utrwalających zaburzenia: 3) stworzenie najkorzystniejszych warunków współdziwania terapeuty i pacjenta, m in.przez uwzględnienie w wyborze stosowanych metod i technik oddziaływania zsobowości pacjenta i charakteru jego problemów: 4) poprawa samopoczucia pacjenta oraz jego fizycznego i społecznego funkC (006%10 Kl.