Obraz kliniczny jest bardzo różnorodny, zmienny, bogaty w liczne objawy, imitujące”różne choroby somatyczne i neurologiczne, ekspresyjne, mające niekiedy symboliczny charakter, przekazujące określone treści i komunikaty otoczenia, zależne od wyobrażeń, wiedzy i pragnień chorego.
Zaburzenia czuciowa-ruchowe obejmują hipo-i hiperfunkcje, mogą mieć charakter ostry i przewlekły.
Zwracają uwagę otoczenia intensywnością i dramatyzmem wyrazu, nagłością wystąpienia, podobieństwem wielu objawów do występujących w przebiegu chorób organicznych, zmiennością obrazu związaną z zachzwaniem się otoczenia choregz, brakiem zgodności zakresu objawów z innerwacją fijolzgiczną, czytelnym charakterem, niekiedy określanym jako, mowa ciała”, motywacją wzbudzającą skojarzenia z dążeniem chorego do uzyskania ulg, korzyści, uwagi.
Do najczęstszych hipofunkcj i ruchowych należą niedowłady i porażenia kończyn-jednostronne, dwustronne i połowiczne.
Mogą im towarzyszyć przykurcze, zaburzenia chodu, także astazja-abazja(niemożność słania i chodzę.
ma, może także wystąpić w postaci samodzielnego zespołu).
Obserwuje się zaburzenia monosymptomatyczne(opadniecie powiek, szczękościsk), kamptokormia(nieprawidłowe ustawienie tułowia), spastyczny skurcz prze(yku(, kula w gardle’), afonia lub mówienie szeptem, jąkanie się.
Wśród hiperfunkcj i ruchowych najczęściej występuje grubufaliste drżenie głowy, języka, kończyn, ruchy mimowolne, w tym tiki, napady drgawkowe, wymagające dokładnego różnicowania z napadami padaczkowymi.
Wśród zaburzeń o charakterze hipofun ket i układu czuciowego należy wspomnieć o znieczuleniach głowy, skóry i błon śluzowych, zaburzeniach wzroku ślepota lub koncentryczne zwężenie pzla widzenia, zaburzeniach słuchu łącznic z głuchotą.
Do h i perto n k ej i można zaliczyć parestezję i hiperstezje, natomiast uznanie bólu za objaw histeryczny wymaga dużej ostrożności(w ICD-10 “uporczywe bóle psychogenne”).
Objawy dysocjacyjne występują w przebiegu napadów drgawkowych, w postaci omdleń, hipersomnii(nadmierna senność).
Również osłupienia lub pobudzenia psychoruchowego, zespołu depersonalizacyjnego, zamroczenia jasnego, transu.
Zalicza się także do nich fugi(ucieczki z niepamięcią), stany niepamięci, osobowość mnogą i naprzemienną.
We wszystkich tych stanach stwierdza się zaburzenia świadomości, reaktywne zachowania ze zmniejszoną samokontrolą.
Do grupy zaburzeń pod postacią somatyczną zalicza się też niekiedy czkawkę, aerofagię(łykanie powietrza), wymioty, wzdęcia, człon irriÓ(ile, dysuria, rzadko występującą ciążę rzekomą.
Diagnostyka różnicowa jest częste rzeczą trudną, wymaga doświadczenia i współpracy lekarzy rożnych specjalności.
Jednak nie jest wskazane ustalenie diagnzzy na zasadzie per zacArizwew.
Powinno się uwzględniać okoliczności wystąpienia zaburzeń, całokształt obrazu klinicznego i jego dynamiki, charakter urazu psychicznego i przeżywanego konfliktu, sytuację, w kturj się znalazł chory oraz cechy jego osobowości.
Wyrwane z kontekstu pojedyncze objawy i cechy zaburzeń, jak:teatralność zachowania się, , belle indifference”-obojętność wytworna, tzw.życzeniowamotywacja lub symboliczny charakter objawów, a także wtórne korzyści(społeczne i interpersonalne), nie mogą decydować o określeniu zaburzeń jako histerycznych.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- fuga pomroczna
- cechy różnicujące zaburzenie dysocjacyjne rzeczywiste z symulowanymi
- extralrs
- fuga dysocjacyjna
- zaburzenia dysocjacyjne uwarunkowane reaktywnie