Psychologia kliniczna

(rodzinie, miejscu pracy), często bardzo wyraźne, są również wtórne w stosunku do objawów podstawowych.
Utrata zainteresowań światem zewnętrznym, abulia, poczucie niesprawności psychicznej(zwłaszcza intelektualnej)i fizycznej, poczucie ciągiegz zmęczenia, skoncentrowanie się na przeżyciach depresyjnych są przyczyną izolowania się od otoczenia:występuje także osłabienie lub zerwanie kontaktów z ludźmi.
Liczni chorzy nie są w stanie wykonywać pracy zawodowej, podołać obowiązkom domowym, a niekturzy nie mogą zaspokajać elementarnych potrzeb życiowych.
W skrajnym nasileniu może to stanowić zagrożenie dla ZyCl 3.
Częste w depresji zniechęcenie do życia, myśli, ruminacje i próby samobójcze są logiczną konsekwencją opisanego stanu i chociaż nie stanowią zjawiska specyficznego dla omawianego zespołu, należą do najważniejszych problemów klinicznych związanych z chorobami afektywnymi.
Zamachy samobójcze są przyczyną zgonu 15-25%chorych, u których rozpoznano choroby afektywne.
Przebieg depresji, jej poszczególnych cech i objawów wykazuje dużą różnorodność.
U części osób, głównie z chorobą afektywną dwubiegunową, zespół depresyjny pojawia się nagle, w okresie kilku dni(niekiedy jednej doby)osiąga znaczne nasilenie, w podobny sposób może ustępować.
Częściej objawy narastają stopniowo, w okresie kilkunastu dni, a nawet tygodni.
Najpierw pojawia się obniżenie nastroju, zmniejszenie napędu psychoruchowego, zaburzenia snu, lęk, zaburzenia wegetatywne, później u części chorych występują urojenia depresyjne, duże zmiany aktywności złożonej, co skłania do przypuszczeń, że objawy wtórne są przejawem “reakcji”osobowości chorych na obecność objawów podstawowych.
U osób z powolnym początkiem choroby często obserwuje się też stopniowe jej ustępowanie.
Nasilenie depresji i jej poszczególnych cech wykazuje duże rużnice zarówno u poszczególnych osób, jak i u tego samego chorego w czasie kolejnych nawrotów.
Pewne znaczenie odgrywa tu wiek, mianowicie u osub młodych depresja częściej przebiega łagodnie, nie osiąga dużego nasilenia, natomiast w okresie inwolucji i w wieku podeszłym częściej występuje duży lęk i niepokój ruchowy, urojenia depresyjne, nierzadko o treści absurdalnej.
Pewne znaczenie mają również cechy osobowości chorych, dotyczy to zwłaszcza występowania wtórnych cech depresji(zaburzeń myślenia, zaburzeń funkcjonowania w środowisku).
Zmiany organiczne w ośrodkowym układzie nerwowym na ogół wiążą się z cięższym obrazem klinicznym depresji.
Badania obrazu klinicznego zespołów depresyjnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej i jednobiegunowej(zaburzenia depresyjne nawracające)na ogół zgodnie wskazują, że w pierwszej grupie zaburzeń częściej występuje depresja typowa(obecne są głównie objawy podstawowe, niezbyt nasilony lęk, umiarkowane zahamowanie, zwykle bez urojeń)oraz depresja, w której obrazie klinicznym dominuje zahamowanie i zaburzenia snu w postaci hipersomni, w zaburzeniach depresyjnych nawracających-często występuje depresja z dużym lękiem, niepokojem i bezsennością oraz depresja z urojeniami.