Ustalenie rozpowszechnienia paranoi i zaburzeń paranoicznych sprawia znaczne trudności.
Według niektórych autorów OSM-III-R, l 9 b/)wynosi ono 0.
039, a ryzyko zachorowania w ciągu życia-od 0, 05 do 0. i europejskich wynika, że odsetek pacjentćw hospitalizowanych z rozpoznaniem paranoi wynosi 0, 1-0, 3%wszystkich leczonych w szpitalach.
W Polsce z diagnozą stanów paranoicznych było leczonych w 1995 r.2.7%wszystkich pacjentów.
Cytowane powyżej przykłady badań wskazują, że mamy do.
czynienia z grupą zaburzeń psychicznych o nieznacznym rozpowszechnieniu.
Wśród psychiatrów panuje jednak przekonanie, że rzeczywiste rozpowszechnienie tej grupy zaburzeń jest znacznie większe.
Często bowiem zachowanie społeczne chorych i ich funkcjonowanie w roli zawodzwej jest na tyle nie zaburzone, że trafiają oni do szpitali psychiatrycznych, sami zaś nie mają żadnej motywacji do podjęcia leczenia.
Paranoja i reakcje paranoiczne zwykle rozpoczynają się w wieku średnim, najczęściej między 35, a 45, lż.
Badania epidemiologiczne wskazują na częstsze występowanie tej grupy zuburzeń wirćd kobiet, emigrantżw, ludności miejskiej, i niższych warstw społecznych.