Ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne”(F 23), i podgrupy.
Inne ostre zaburzenia psychotyczne z przewagą urojeń”(F 23. 3).
Rys historyczny.
Nazwa paranoja(z gr, zań-obok, mimo, poza czymś i nozs-sens, myśl, rozum)została wymieniona po raz pierwszy przez Hipokratesa w jego klasyfikacji zaburzeń psychicznych, obok melancholii, padaczki i manii, i była długo synonimem obłąkania.
Pierwsza, a zwłaszcza druga polowa XIX wieku przyniosła szczegółowe opisy paranoi oraz rozważania na temat jej przynależności nozulogicznej, szczególnie żywe wśród psychiatrów niemieckich.
Kahlbaum w 1863 r.użył terminu paranoja dla grupy zaburzeń, które nie zmieniają swojego obrazu ani też nie mają tendencji do ustępowania, a Bander opisał paranoję w sposób zbliżony do obecnego.
Kraepelin(19133, po okresie dłuższych wątpliwości, w VIII wydaniu swojego podręcznika umieścił paranoję jako odrębną jednostkę nozologiczną, obok parafeniii otępienia wczesnego, traktując ją jako psychozę endogenną, o biologicznej etiologii.
Kretschmer(l 959), którego poglądy stymulowały rozwój nowoczesnych koncepcji paranoi wśród psychiatrów niemieckich i skandynawskich, podkreślał, że u niektórych osób o wrażliwej osobowości rozwija się zespół urojeniowy pod wpływem negatywnych przeżyć życiowych.
Ten typ psychozy nazwał sensytywnym obłędem ksobnym(paranoja renwaua).
Przedstawiając rozwój poglądów na temat paranoi i reakcji paranoicznych, nie sposób pominąć Freuda, który-analizując przypadek znanego prawnika cierpiącego na paranoję-uznał za najważniejszą dla mechanizmu powstawania urojeń projekcje nieświadomych pragnień homoseksualnych.
Od tego czasu związek paranoi z represjonowanymi tendencjami homoseksualnymi był wielokrotnie podnoszony w literaturze psychiatrycznej, choć może nie tak często, jak w literaturze psychoanalitycznej i literaturze pięknej.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- paranoiczne analizowanie