Eugen Bleuler wyodrębnił 4 zasadnicze postacie ki in iczne schizofrenii:schizofrenię prostą, paranoidalną, hebefrenię i katatonię.
W podziale Kahna z 1926 r.zebrano zespoły schizofreniczne w 3 grupy.
W pierwszej grupie Kahn umieścił 4 najbardziej znane kliniczne postacie schizofrenii, a mianowicie schizofrenię prostą, paranoidalną, hebefreniczną i katatoniczną.
W drugiej grupie-psychugenne reakcje schizofreniczne, a w trzeciej schizofrenoidalne reakcje egzogenne.
Podobną koncepcję przedstawił norweski psychiatra Langfeldt(l 937), wprowadzając i opracowując szczegółowo pojęcie psychoz schizofrenoidalnych(ang.schizophreniform states).
We współczesnych klasyfikacjach psychoz schizofrenii cznych odnajdujemy zasadnicze elementy tych podziałów.
J Twórca oryginalnego polskiego układu nozograficznego w psychiatrii, opartego na teorii etioepigenezy, T.
Bilikiewicz, w kolejnych swoich pracach podkreślał konieczność diagnostycznego rozróżniania w grupie psychoz schizofrenicznych, rdzennego, przewlekłego, “prawdziwego”procesu, któremu odpowiadałaby prosta postać schizofrenii, od zasadniczo czynnościowych(epizodycznych, przemijających)zespołów z tegzż kręgu(paranoidalnego, hebefrenicznego i katatonicznego), które mogą się nawarstwiać na ów przewlekły proces schizofreniczny tworząc postacie, schizofrenii złożonych”.
Zdaniem tego autora, jedynie siłą tradycji zespoły-paranoidalny, hebefreniczny i katatoniczny wiąże się ze swoistym dla nich podłożem schizofrenicznym, podczas gdy mogą one wikłać różne choroby somatyczne, organiczne uszkodzenie mózgu, a także inne endogenne choroby psychiczne, np.afektywne(cyklofrenię).
Zaskakujące podobieństwo do powyższej koncepcji wykazuje ujęcie schizofrenii przez angielskiego psychiatrę T.
Orawa(l 98 O), który zaproponował wyodrębnienie dwóch podstawowych form schizofrenii, wykazujących odmienną patogenezę, a może też etiologię.
Podobne, a nawet identyczne poglądy przedstawiła Amerykanka NI.
Andreasen.
Typ I schizofrenii cechowałby się występowaniem objawów pozytywnych, tj.wytwórczych(paranoidalnych).
W okresie przedchorobowym chorzy ci wykazują dobre przystosowanie społeczne, reagują dobrze na leki neuroleptyczne, zaś badania diagnostyczne nie ujawniają zmian organicznych w u u n.
Wiele danych wskazuje, że u tych chorych dochodzi do wzmożonego przekażnictwa dopaminergicznego, zwłaszcza w zakresie receptorów D..
Typ U schizofrenii, według tego autora, odznaczałby się przewagą objawów negatywnych i odpowiadałby stanowi ubytku schizofrenicznego, postaci procesualnej tej choroby.
Objawy negatywne są równoznaczne z objawami osiowymi.
U chorych tych stwierdza się poszerzenie komór bocznych oraz ubytki w korze przedczołuwej i czołowej mózgu.
Klasyczne neuroleptyki o działaniu przeciwwytwórczym(pochodne fenutiazyny, butyrofenonu)zawodzą, lepsze wyniki dają neuroleptyki atypowe(nowej generacji), działające na receptory Dy i 5-HTy, nie wywołujące objawów pozapiramidowych.
Nawiązując do struktury psychozy w ujęciu etioepigenetycznym(T.
Bilikiewicza), objawy negatywne umieścilibyśmy w U warstwie(organicznej), zaś objawy pozytywne w Ul warstwie(zespołów psychotycznych czynnościowych).
W Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych(ICD-10 z 1992 r.)(polskie wydanie 1997)w dziale:.
Schizofrenią zaburzenia typu schizofrenii(schizwypowe)i urqjeniowe”wymieniono następujące postacie schizofrenii(FZO):schizofrenię paranoidalną, hebefrenicznąkatatoniczną, nie zróżnicowaną, poschizolreniczną, rezydualną, prostą, schizofrenię innego rodzaju i nie określoną.
Dla celów statystycznych można używać do sklasyfikowania przebiegu następujących określeń:ciągły, epizodyczny z postępującym deficytem, epizodyczny ze stabilnym deficytem, epizodyczny remitujący, niepełna remisja, pełna remisja, inny i okres obserwacji krótszy niż rok.
W dziale tym znalazły się ponadto następujące kategorie diagnostyczne:F Z(zaburzenia typu schizofrenii(schizotypowe):123-uporczywe(utrwalone)zaburzenia urojeniowe:133-ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne(w tym:ostre wielopostaciowe zaburzenie psychotyczne bez objawów schizofrenii, ostre wielopostaciowe zaburzenie psychotyczne z objawami schizofrenii, ostre zaburzenia psychotyczne podobne do schizofrenii, inne ostre zaburzenie psychotyczne z przewagą urojeń, inne ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne, ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne, nie określone):124-indukowane zaburzenie urojeniowe:F 25-zaburzenia schizoafektywne(zaburzenia schizoafe-ktywne, typ maniakalny:zaburzenia schizoafektywne, typ depresyjny:zaburzenia schizoafektywne, typ mieszany, inne zaburzenia schizoafektywne, zaburzenia schizoafektywne nie określone):128-inne nieorganiczne zaburzenia psychotyczne:129-nie określona psychoza nieorganiczna.
Jak wynika z powyższego podziału, autorzy UD-10 kategorię psychoz schizofrenicznych potraktowali bardzo szeroko, żeby nie powiedzieć zbyt szeroko.
Podobnie szeroko klasyfikację podtypów schizofrenii przedstawili twórcy amerykańskiego systemu DSM-IV(19943, którą pominę, by nie obciążać zbytnio pamięci studentów.
W naszym podręczniku trzymamy się podziału psychoz schizofrenicznych uświęconego tradycją, chociaż staramy się trzymać międzynarodowych wymogów WHO.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- psychozy schizofrenoidalne
- osobowosc shizofrenidalna
- rozpoznanie fzo
- nieorganiczna psychoza
- schizofremodalne
- psychozy schizofroidlne
- psychozy nieorganiczne
- psychoza nieorganiczna
- podzial psychoz schizo afektywnych
- ostre wielopostaciowe zaburzenia psychotyczne bez objawów schizofrenii
- zachowania podobne do schizofrenicznych