Otóż wiele wątpliwości i nie rozwiązanych zagadek łączy się z etiologią i patogenezą zaburzeń psychicznych.
Daje to asumpt do tworzenia licznych teorii, wprowadzania nowych pojęć, a nawet tworzenia nowych jednostek chorobowych.
Światowa Organizacja Zdrowia od ponad 20 lat czyni wysiłki w celu ujednolicenia nazewnictwa, kryteriów diagnostycznych i klasyfikacyjnych w skali całego świata.
Twórcy międzynarodowej klasyfikacji musieli zatem pokonać liczne trudności.
Musieli się przede wszystkim wznieść ponad spory różnych szkół i orientacji teoretycznych dotyczących granic jednostek chorobowych i ich etiologii.
Głównym celem przyświecającym autorom klasyfikacji było opracowanie wykazu (katalogu) rozpoznań psychiatrycznych i ich definicji, który umożliwiałby obliczenia statystyczne i epidemiologiczne w skali świata.
Istotną trudność stanowiła sprawa terminologii.
Podział zaburzeń psychicznych według Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-10, od nazwy angielskojęzycznej International Classification of Diseases and Related HealthProblems) obejmuje następujące (główne) kategorie diagnostyczne: Organiczne zaburzenia psychiczne włącznie z zespołami objawowymi.
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania (behawioralne) spowodowane używaniem substancji psychoaktywnych.
Schizofrenia, zaburzenia typu schizofrenii (schizoidalne, w oryginale schizotypowe) i urqjeniowe.
Zaburzenia nastroju (afektywne) .
Zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pzd postacią somatyczną (somatoform) .
Zespoły behawioralne związane z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi.
Zaburzenia osobowości i zachowania dorosłych.