Myśl etizlugiczna była zawarta w zasadzie w podziale dychotomicznym na zaburzenia psychiczne endo-i egzogenne.
Przez psychozę endogenną Kraepelin rozumiał zaburzenia bez przyczyn zewnętrznych.
Termin ten przetrwał do dzisiaj, chociaż nadaje mu się inny niż dawniej sens.
Pojęcie, endogenii i “egzogenii” nie pojawia się we współczesnych systemach diagnostyczna-klasyfikacyjnych.
Kraepelin wyodrębnił w swojej klasyfikacji dwa duże, podstawowe kręgi psychotyczne.
Do jednego zaliczył znane już jednostki-katatonię oraz hebelrenię-i utworzył jedną psychozę endogenną.
Nadał jej miano, otępienie wczesne” (demewiw prewcza) , nazwaną później przez Bleulera schizofrenią.
Za drugi krąg psychotyczny Kraepelm uznał psychozę maniakalna-depresyjną (cyklofrenię, obecnie chorobę afektywną) .
Do powyższej klasyfikacji nawiązał wspomniany wielki szwajcarski reformator psychiatrii E.
Bleuler (I 857-l 939) , który położył główny akcent nie na przebiegu i zejściu psychoz, lecz przede wszystkim na kryterium sympwmwclogiczno-patogenetycznym, zwłaszcza w odniesieniu do, grupy schizofrenii”.
Poglądy Kraepelina i Bleulera, u także ich uczniów, na długie lata zaciążyły na wszystkich grobach klasyfikowania zaburzeń psychicznych.
Także we współczesnych układach klasyfikacyjnych odnajdujemy elementy tych podziałów.
Na zakończenie uwag ogólnych pragnę wyraźnie podkreślić, iż w psychiatrii nie może mieć zastosowania etiologiczny klucz klasyfikacyjny, na którym np.opiera się klasyfikacja chorób zakaźnych, ponieważ nie znamy etiologii najważniejszych i najczęstszych chorób psychicznych (tzn.psychoz endogennych) .
Z punktu widzenia etiopatogenetycznego zaburzenia psychiczne są skutkiem wielu czynników.
Kręgi psychotyczne
- Klasyfikacja zaburzeń psychicznych
- Mechanizm widzenia centralnego