polega przede wszystkim na tym, że dzięki niej można dostrzec zespoły czynnościowe, takie jak katatoniczny, paranoidalny i hebefreniczny, , w oderwaniu”ud tradycyjnego podłoża schizofrenicznego.
W rozpoznaniu etioepigenetycznym staramy się uwzględnić wszystkie trzy warstwy (a przynajmniej drugą i trzecią) .
Nie wystarczy, rzecz jasna, jeżeli rozpoznamy, psychozę infekcyjną”, gdyż takie sformułowanie mówi nam bardzo niewiele, ale musimy określić rodzaj psychozy, którą może być np.zespół majaczeniowy (delirium inńcmsum) lub też zespół splątaniowy (amemia) .
Takie postępowanie uwzględnia już warstwę drugą i trzecią: jeżeli jest to osiągalne, to proces diagnostyczny zmierza do poznania także okresu pierwszego, wysuwając pytania i szukając informacji o właściwościach genetyczna-konstytucjonalnych badanego pacjenta, mieszczących się w pojęciu, osobowość przedchorobowa”.
Etioepigenetyczny system diagnostyczny ma wiele cech wspólnych z systemem wieloosiowym, opracowanym znacznie później przez ekspertów Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego pod nazwą DSM, który doczekał się kilku wydań i zyskuje na świecie coraz szersze zastosowanie.