Bywa i rak, że echo poprzedza myśli, występuje w doznaniu chorego jako pierwsze.
Objaw ten, jak i pełny zespół Kandinskiegoi Clerambaulta, jest charakterystyczny dla schizofrenii paranoidalnej.
Zespól psychoorganiczny to zespół objawów klinicznych świadczących o rozlanym uszkodzeniu lub zaniku tkanki mózgowej, spowodowany czynnikami toksycznymi (alkoholem, tlenkiem węgla, talem) , infekcyjnymi (zejście po zapaleniu mózgu i opon mózgowych) , naczyniowymi powodującymi niedotlenienie i w jego następstwie trwałe uszkodzenie tkanek, a także urazowymi (mechanicznymi) .
Wyróżnia się dwie podstawowe postacie zespołu psychoorganicznego, tj.postać otępi enną (lub otępieniuwą) oraz charakteropaty czną.
Na każdą z nich składa się wiele odmian.
Poniżej zestawiono podstawowe objawy właściwe dla postaci otępiennej, które ukazują jedynie ogólną strukturę tego zespołu, w poszczególnych bowiem przypadkach stwierdzamy różnice dotyczące nasilenia uwzględnionych objawów, a nawet różnice jakościowe.
Postać otępienna zespołu psychoorganicznego, tj.ze s pół otęp lenny (smdromudementwum) .
1.
Obniżenie sprawności intelektualnej, objaw podstawowy, oznacza otępienie (dementuj: od tego wiodącego objawu pochodzi nazwa całego zespołu zespół otępiejmy.
Cechą dominującą jest upośledzenie zdolności logicznego myślenia, a więc wykonywania operacji myślowych, takich jak analiza, synteza, porównywanie, uogólnienie, wnioskowanie i inne.
Występuje również upośledzenie zdolności wykorzystywania podanych wiadomości-zwłaszcza w sytuacjach względnie nowych-co jednak pozostaje w ścisłym związku z zaburzeniami logicznego myślenia.
W głębszym otępieniu chory okazuje bezradność nie tylko wobec sytuacji nowych, ale również codziennych, do których przywykł.
Wysiłek umysłowy, np.związany z odpowiadaniem na pytania, liczeniem, powtarzaniem zdań, wywołuje szybko narastające znużenie.
Zaburzenia pamięci, zwłaszcza zapamiętywania, są objawem charakterystycznym, a zarazem mieszczącym się w szerokich granicach: od względnie nieznacznych zaburzeń pamięci do głębokich, powodujących zupełną dezorientację co do czasu, miejsca, otoczenia i własnej osoby.
Chory zwykle dość dobrze pamięta wydarzenia dawne, odległe w czasie, ludzie starzy okres młodości.
Zapamiętanie natomiast spraw bieżących nastręcza poważne trudności.
W miarę narastania zmian organicznych ubytki pamięci stają się bardziej rozlegle, a zdolność zapamiętywania niknie, pogłębiając zaburzenia orientacji, zwłaszcza wtedy, gdy chory znajduje się w nowym otoczeniu i wobec zmienionego biegu wydarzeń dnia.
W tym należy upatrywać przyczynę pogarszania się stanu psychicznego chorych otępiałych z chwilą umieszczenia ich w innym środowisku: szpital nie stanowi tu wyjątku.
Zorientowanie się w nowej sytuacji i dostosowanie do niej jest często ponad siły chorego, toteż wymaga on szczególnie troskliwej opieki.
Obniżenie lub brak krytycyzmu.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- yhs-fh_lsonsw
- terapia charakteropaty