Zespół hebefericzny, należący do grupy psychoz schizofrenicznych, wymaga z całą pewnością różnicowania z opisaną wyżej manią.
Osoba, która dotąd zachowywała się bez zarzutu, zaczyna nagle zdradzać dziwactwa, przybierać niepoważne pozy, śmiać się bez powodu, okazywać zachowanie krnąbrne, kpiarskie, błazeńskie.
Zachowanie jest nacechowane brakiem poczucia dystansu w stosunku do rodziców, osób starszych, przełożonych.
Chory staje się nietaktowny, bezczelny, nachalny, gruboskórny, drażliwy.
Kary lub groźby nie robią na nim wrażenia.
Wypowiadane przez chorego rozmaitej treści urojenia, często wielkościowe, są niedorzeczne, niespójne logicznie, niestałe, niekonsekwentne, bezładne, nie ma w nich nawet śladu dążenia do ich usystematyzowania.
Tok myślenia wykazuje znaczny stopień rozkojarzenia.
Typowym objawem jest puerylizm, polegający na naśladowaniu dziecka zachowaniem i mową.
Zespół katatoniczny występuje w dwóch postaciach: hipokinetycznej (akinetycznej) i hiperkinetycznej.
Ich wspólną cechą są zaburzenia ze strony napędu psychoruchowego.
W zespole hipokinetycznym napęd jest obniżony, poprzez wszystkie stopnie, aż do zupełnego zaniku.
Chory nie może nadążyć z wykonywaniem obowiązków (bradykineza) , siedzi lub stoi bezczynnie.
Jego mimika staje się sztywna, bez wyrazu, nie poddaje się modulacji.
Na pytania odpowiada po dłuższym milczeniu (mutyzm) .
Chory mówi cicho, niekiedy-zniżając własny głos do szeptu-możemy od niego uzyskać więcej informacji.
Nastrój bywa przygnębiony (staje się to niekiedy źródłem pomyłek diagnostycznych, polegających na rozpoznawaniu zespołu depresyjnego) , obojętny albo ambiwalentny.
Zanika potrzeba dbałości o higienę, swoją czystość i potrzeby fizjologiczne.
Urojenia i omamy znajdują się na dalszym planie.
Stan, w którym chory popada w uporczywe milczenie, przestaje się odżywiać i pojawia się akineza, nazywamy osłupieniem (smpor) .
Gdy zespół ten utrzymuje się przez dłuższy czas, można zauważyć typowe zaburzenia wegetatywne: sinica kończyn, nosa i uszu, zmniejszenie masy ciała, obłożenie języka, suchość błon śluzowych jamy ustnej lub ślinotok, zaburzenia miesiączkowania, rozszerzenie, a później znaczne zwężenie źrenic, rzadkie mruganie powiek, co powoduje wysuszenie rogówek.
W zespole hiperkinetycznym następuje znaczne wzmożenie napędu ruchowego, zachowanie chorych jest dziwaczne i niezrozumiałe.
Obserwuje się znaczną agresywność: chorzy rzucają przedmiotami, niszczą wszystko dookoła, drą na sobie ubranie, dokonują samookaleczeń, przypalają niekiedy papierosami skórę, nie podporządkowują się żadnej dyscyplinie.
Są hałaśliwi, dużo mówią, przy czym ich wypowiedzi są wybitnie rozkojarzone, świadczą o urojeniowej ocenie sytuacji, śmieją się lub płaczą.
Nawiązanie z nimi łączności intelektualnej jest znacznie utrudnione.
Cierpi na tym również kontakt uczuciowy.