Nastrój chorych jest podwyższony, ale przede wszystkim drażliwy (tzw.gniewna mania) .
W takim przypadku dochodzi do częstych konfliktów z otoczeniem.
W zespole hipomaniakalnym chory robi czasem na otoczeniu wrażenie przede wszystkim osoby nadmiernie wesołej i aktywnej.
Chorzy istotnie wykazują w tych stanach dużo przedsiębiorczości i przebojowości.
Ze względu jednak na obniżony krytycyzm i brak poczucia choroby popełniają często czyny nierozważne, ryzykowne.
Podejmują pochopnie decyzje dotyczące np.kupna, sprzedaży, zmiany pracy, zawierają również przygodne znajomości, co grozi nadużyciami seksualnymi, niepożądaną ciążą, zarażeniem chorobą weneryczną.
Płytkie stany hipomaniakalne (lub po prostu chorobliwie podwyższony nastrój) bywają czasem niesłusznie określane słowem euforia.
Nie jest to jednak, bardzo płytka mania”, lecz umiarkowane podwyższenie nastroju uwarunkowane zmianami organicznymi mózgu.
Dlatego mówimy o euforii np.w stwardnieniu rozsianym lub w pląsawicy Hunringtona, ale nie w stosunku do porunnej postaci fazy maniakalnej choroby afektywnej.
Termin, mania”, podany jako synonim zespołu maniakalnego, jest używany wyłącznie w tym znaczeniu.
Mania znaczy tyle, co stan maniakalny, natomiast terminem tym nie należy w żadnym razie określać urojeń.
Źródła: