nierzadko jednak zespół ten okazuje się maską, pod którą kryje się skąpoobjawowaschizofrenia prosta.
Zaburzenia popędu samozachowawczego znajdują wyraz w tend cnej ach i zamachach samobójczych.
Chorzy czasem popełniają samobójstwo z pobudek urojeniowych lub pod wpływem omamów imperatywnych, nakazujących targnięcie się na życie.
Z możliwością popełnienia samobójstwa należy liczyć się również w zespołach depresyjnych oraz w przebiegu nagłych stanów podniecenia psychoruchowego, określanych jako raptu cmaomcar, melmc*zlicus, epilewicws i rqpws mcoAoYcar.
Te epizodyczne stany podniecenia kryją w sobie również niebezpieczeństwo samookaleczenia.
Do czynów tego rodzaju, tj.samookaleczeń polegających mJn, na nacinaniu skóry, uszkadzaniu naczyń krwionośnych i łykaniu ostrych przedmiotów, dochodzi stosunkowo często u osób o nieprawidłowo ukształtowanej osobowości.
Samobójstwo bywa też popełniane przez chorych na schizofrenię (lub inne choroby psychiczne) w okresie poprawy, gdy pacjent odzyskuje krytyczny wgląd w przebyty okres chorobowy i przeżywa lęk przed nawrotem choroby.
Zaburzenia popędu płciowego przejawiają się-ujmując najogólniej-obniżeniem popędu lub wzmożeniem, zaburzeniem jego ukierunkowania i spaczeniem sposobu zaspokajania.
Cechą wspólną różnych działań popędowych (uctones impu (siwe) jest trudność lub niemożność pohamowania działania, często agresywnego wobec otoczenia lub skierowanego przeciwko sobie, a przebiegającego z objawami silnego podniecenia.
Epizody tego rodzaju występują u charakteropatów (zwłaszcza w tzw.charakteropatii padaczkowej) , w przebiegu schizofrenii, cyklofrenii, również u osób niedorozwiniętych umysłowo.
Do działań impulsywnych zalicza się także tzw.popęd do podpalania, który zachowad dawną nazwę piromania, mimo że nie jest oczywiście, manią”, tj.zespołem maniakalnym.
To samo należy powiedzieć o popędzie do wędrowań i a (poriomania) oraz c popędzie do kradzieży (kleptomania) .
Nie są tu ani, manie”, ani zsobne choroby, lecz zaburzenia epizodyczne, powstającezwykle na podłożu zmian organicznych mózgu i zwłaszcza, ale niezbyt często, występujące w padaczce czy w pojedynczych przypadkach schizofrenii.
Od działań popędowych, scharakteryzowanych dotychczas, należy wyraźnie odrćżnić parągnumen opisany przez E.
Brzezickiego (19521, tj.krótkotrwałe zaburzenie zachowania uderzające nagłością pojawienia się, a przede wszystkim brakiem zrozumiałego związku z osobowością człowieka i jego dotychczasową linią życiową.
Paragnomen, lub inaczej wctic ywwe*zr eayiecamcwem, a więc działanie wbrew oczekiwaniu, przejawia się różnie.
Na przykład człowiek niespodziewanie usiłuje ugodzić siekierą kogoś ze swegz otoczenia lub wyrzucić dziecko przez okno, bądź skacze do studni, aby zaczerpnąć w ren sposób wody itp.
Paragnomen, co należy podkreślić, nie jest wyrazem spiętrzenia afektu i przebiega bez oznak wzruszenia, zdając się wynikać z pobudek myślowych.
Otóż paragnomen, i na tym mJn, polega doniosłość spostrzeżeń Brzezickiego, może na wiele dmi lub tygodni poprzedzić rozwój schizofrenii.
Bywa więc czasem zwiastunem tej choroby, co dotyczy około 7’%przypadków tej psychozy.
A zatem stanu określanego jako paragnomen nie należy mylić z niespodziewanymi czy agresywnymi działaniami impulsywnymi, pojawiającymi się u chorego cierpiącego od dawna na schizofrenię, a który nagle, nie wiedzieć czemu, np.rzuca się do okna, by skoczyć na ulicę.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- paragnomen przykład
- paragnomen
- paragnom