Inną postacią zaburzeń aktywności (oprócz obniżenia i podwyższenia) jest typowe dla schizofrenii, występowanie sprzecznych dążeń, nazywane ambitendencją.
Chory np.kogoś dostrzega i już dań idzie, lecz zatrzymuje się i szybko oddala.
Ambitendencja wyraża więc rozszczepienie aktywności, choć termin ten na ogół nie jest używany.
Ambitendenja bliska jest ambiwalencji intelektualnej oraz ambiwalencji emocjonalnej.
Wydaje się, dla podkreślenia bliskości wymienionych objawów, że ambirendenję można zamiennie nazywać ambiwalencją dążenia.
Poniżej omówiono zaburzenia ruchu, tj.przede wszystkim spowolnieniei zahamowanie ruchowe oraz niepokój ruchowy.
Spowolnienie i zahamowanie ruchowe występuje głównie w zespołach depresyjnych, ale nie wyłącznie.
Nla przykład spowolnienie ruchowe stwierdza się m in.w przypadkach senności patologicznej różnego pochodzenia.
Zahamowanie ruchowe jest charakterystycznym objawem osłupienia, zarówno katatonicznego, jak i depresyjnego (i innego) , mimo pewnych odmienności rozwoju i cech obrazu klinicznego.
Spowolnienie lub zahamowanie ruchowe jest objawem znamiennym dla typowego zespołu depresyjnego, tj.takiego, jaki najczęściej występuje w przebiegu choroby afektywnej.
Wiadomo bowiem, że niektóre zespoły depresyjne przebiegają z niepokojem ruchowym.
Spowolnienie ruchowe w depresji, zwłaszcza endogennej, pogłębia się stopniowo.
Ruchy chorych stają się powolne, ociężale, sprawiają wrażenie czynności wykonywanych z dużym wysiłkiem.
Pogłębiający się stan depresyjny, z coraz znaczniejszym spowolnieniem, wiedzie w niektórych przypadkach do zupełnego zahamowania ruchowego i mutyzmu, tj.do stanu osłupienia depresyjnego.
Znaczne spowolnienie lub zahamowanie ruchowe występuje również jako objaw charakterystyczny osłupienia katatonicznego (rmzzr cmwzmcws) .
Z tą m in.łożnicą, że zahamowanie ruchowe pojawia się nagle (pełne osłupienie może rozwinąć się w ciągu jednego dnia) i osiąga szczególną głębokość w osłupieniu efektorycznym.
W osłupieniu tym, nazywanym również sztywnym, chorzy nieraz przez długie dni lub tygodnie pozostają w całkowitym bezruchu.
Napięcie mięśniowe jest wyraźnie wzmożone, a chorzy trwają wiele godzin w jednej pozycji, często niefizjologicznej-dziwnie pochyleni, z podkurczoną nogą itp.
W pozycji leżącej chorzy zwykle utrzymują głowę nad poduszką (objaw poduszki powietrznej) .
Przy próbie zgięcia kończyny, tj.przy ruchach biernych, napotykamy elastyczny opór.
Po pokonaniu oporu chory utrzymuje długo kończynę w nadanej pozyji, co jest wyrazem tzw.gibkości lub giętkości woskowej (ńeailiYmrcerem.
Czasem jednak, w odróżnieniu od tego objawu, a w przypadku giętko i ci pseudowoskowej (ńeaibiliwr zwewdzcerew) , kończyna stosunkowo szybko wraca do poprzedniej pozycji.
W osłupieniu efektorycznym chorzy przejawiają negatywość i zmęczenie.
Polega on na aktywnym przeciwstawianiu się: jeżeli ujmujemy dłoń chorego, to on cofa ją, na polecenie otwarcia oczu, zaciska powieki.
Nieco inne zaburzenia ruchu występują w osłupieniu receptorycznym (onejroidalnym, wiotkim) .
Spowolnienie ruchowe nie osiąga na ogół pewnego zahamowania.
Chorzy zmieniają pozycję, poruszają się, chodzą wolno.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- objaw poduszki powietrznej w schizofrenii