Strach i lęk są emocjami, które bywają przeżywane przez ludzi w pełni zdrowych.
Na przykład lęk na myśl o decydującym egzaminie, zwłaszcza jeżeli nie jesteśmy do niego przygotowani zbyt dobrze, i strach na widok samochodu, który nagle zajeżdża nam drogę.
Strach występuje przede wszystkim w sytuacjach bezpośredniego zagrożenia.
Lęk natomiast jest przeżywany wobec sytuacji ocenianych jako bolesne, groźne lub przykre, ale które dopiero mogą lub mają wystąpić.
W części przypadków lęk, w odrużnieniu od strachu, nie wiąże się z żadną uchwytną przyczyną.
Lęk (rzadziej strach) jest niejednokrotnie wyrazem reakcji chorobowej stanowiącej objaw psychopatologiczny.
Lęk występuje w nerwicach i chorobach psychicznych: w zaburzeniach czynnościowych, endogennych i w typowo organicznych.
Należy więc do częstych objawów.
Lęk, zwłaszcza o znacznym natężeniu, przebiega na ogół z wyraźnym odczynem wegetatywnym.
Jeżeli lęk nie stanowi krótkotrwałej reakcji, lecz utrzymuje się długo (osiągając wówczas zwykle mniejsze natężenie) , to określamy go jako stan lękowy.
Przykładem lęku, omówionego już poprzednio, są fobie, objaw typowy dla nerwicy lękowej, w przebiegu której spotykamy się również z gwałtownymi epizodycznymi reakcjami lękowymi.
Lęk występuje w zespołach depresyjnych i bywa nieraz, przede wszystkim w depresji endogennej, lokalizowany przez chorych w okolicy serca (pnor wwecordialir) .
W licznych przypadkach lęk sprzęga się z urojeniami prześladowczymi lub winy, grzeszności i z omamami o zbliżonej treści.
Często lęk występuje także jako jeden z objawów stanów pomrocznych, majaczeniowych i innych zespołów zaburzeń świadomości.
Obniżony nastrój (yÓWwma) .
Obniżenie nastroju, jeżeli występuje jako objaw nerwicowy, nazywamy przygnębi e nie m.
Termin ten jest stosowany również du oznaczenia obniżonego nastroju u człowieka zdrowego (przygnębienie fizjologiczne) .
Przygnębienie nerwicowe, a więc będące objawem psychopatologicznym, jest na ogół wyraźne i niekiedy niewspółmierne do sytuacyjnych czynników wyzwalających.