Charakteryzując emocje uwzględniamy również zares utrzymywania wielu emocji oraz ich trwałość.
Jest to właściwość od natężenia różna i wyraża przede wszystkim motywacyjną funkcję emocji.
Emocje głębokie skłaniają do długotrwałego działania w określonym kierunku.
Typowym przykładem emocji głębokich są emocje związane z ideami nadwartoiciowymi.
Oprócz treści, znaku, natężenia, trwałości i głębokości, wyróżnia się ewzreąyęi przedmiot emocji.
Ekspres j a jest zewnętrznym wyrazem stanu emocjonalnego i przejawia się w mimice, gestach i widocznych oznakach fizjologicznych.
Wskazanie przedmiotu emocj i nie nastręcza zwykle żadnych trudności, a w określeniu podanym na wstępie podkreśla się nawet, że emocja wyraża stosunek do czegoś lub kogoś.
Tak jest najczęściej, ale jednak nie zawsze można wyraźnie wskazać przedmiot emocji.
Bodźce np.napływające z narządów wewnętrznych, m in.w chorobach układu sercowa-naczyniowego i oddechowego, mogą wyzwalać uczucie bezprzedmiotowego niepokoju.
Podział emocji jest przeprowadzany na podstawie różnych kryteriów.
Poprzednio wspomniano o emocjach stenicznych i astenicznych: rozróżnienie to wynika z uwzględnienia wpływu emocji na sprawność organizmu.
Dzieli się też emocje, co jest wyrazem podziału ewolucyjnego, na emocje związane z popędami, które występują zarówno u zwierząt wyższych, jak i u ludzi, oraz na emocj e wyższe (intelektualizowane) .
Te ostatnie, charakterystyczne dla człowieka, powstały w związku z rozwojem potrzeb psychicznych i społecznych.
Zalicza się tu uczucia moralne, estetyczne, patriotyczne, współczucie, miłość, przyjaźń, poczucie związku z grupą społeczną i inne.
Ze względu na potrzeby analizy psychopatologicznej należy uznać za przydatny tradycyjny podział emocji na nastroje, wzruszenia i afekty.
Podział ten jest oparty na niektórych podstawowych cechach stanów emocjonalnych, a zwłaszcza uwzględnia różny stopień natężenia emocji i ich trwałość.